Léttur hrollur fór niður bakið á Oliviu Brown. Eftir allan þennan tíma var hún hrædd við að sjá manninn sinn aftur. Hrædd við að horfast í augu við manninn sem hafði farið frá henni, hrædd við viðbrögð sonar þeirra. Hafði það verið rétt af henni að taka ekki á móti honum á flugvellinum? Er hann að koma, mamma? Olivia leit á son sinn. Ljóst hárið og kámugir fingurnir bærðu við einhverju innra með henni og maginn herptist aftur saman af áhyggjum.

Ég endurtek, ungfrú Mason, skilurðu ákæruna á hendur þér? Loks svaraði Jane og rödd hennar titraði af ótta. –Já. Enn trúði hún því vart að hún stæði fyrir dómara, ákærð fyrir að hafa verið með fíkniefni sem ætluð voru til dreifingar. Hún var á öðru ári í viðskiptafræðinni og vann fimm kvöld í viku á kaffihúsi til að sjá fyrir sér. Þetta var eins og martröð og hún vonaði að hún vaknaði á hverri stundu...

Skrýtinn félagsskapur myndaðist oft í pólitík en verra varð það í fangelsisflótta. Mac McCleary, sem hafði ekki notað sitt rétta nafn áratugum saman, hafði ekki fundið neina leið út nema með því að lofa hverjum þátttakanda verðlaunum. Og það loforð óttaðist hann að myndi kosta hann lífið.

Þegar Ginger Gautier var þrjósk, kærulaus og tuttugu og eins árs hafði hún farið beygjurnar á hundrað kílómetra hraða án þess að blikna. Nú var hún tuttugu og átta ára... ja, hún gat ekki sagt að dómgreind hennar væri betri. Því miður þá var hún gengin átta vikur með barn læknis sem
sagðist elska hana ofur heitt deginum áður en hann keypti trúlofunarhring fyrir aðra konu.

Meagan Tippan framleiðandi nýs raunveruleikaþáttar í dansi, Americans Stepping Up, hrökk upp af værum svefni við öskrin sem heyrðust um allt húsið. Hún settist upp í rúminu og hjartað hamaðist í
brjósti hennar. Um það bil tveimur sekúndum seinna fór úðakerfið í strandhúsinu, sem var í viktorískum stíl, í gang.

John Tyler sat fyrir framan húsið sitt og hljóð frá veislunni innandyra bárust út til hans. Hann lokaði augunum, reyndi að finna huggun í myrkrinu. Þess í stað fannst honum hann vera innilokaður og gat ekki gleymt skilnaðarorðum Tinu Cantrell. Lily er góð stelpa. Of góð fyrir þig. Ef þér þykir vænt um hana skaltu senda hana heim og halda þig frá henni.

Evie Dunn dró fæturna undan óþægilegu flugvallarsætinu og andvarpaði mæðulega. Tveggja tíma bið í flugstöðinni hafði reynt á þolinmæðina. Svo líkaði henni ekki við flugvelli. Of margir voru að fara, of margir daprir, of margir að kveðja. Hún leit á pappaspjaldið sem hún hélt á og fylgdi stöfunum með vísifingri. Litli bróðir verðandi mágkonu hennar kæmi með tólfvélinni frá Los Angeles, í gegnum Sydney, og hún hafði samþykkt að sækja hann.

Veikindaleyfi? æpti Rob Klassen, trúði því ekki sem hann heyrði ritstjóra World Week, alþjóðlega tímaritsins sem fjallaði um það sem efst var á baugi og sem hann hafði unnið hjá sem fréttaljósmyndari í tólf ár, segja. –Ég er ekki veikur! Gary Wallanger tók af sér gleraugun og fleygði þeim á skrifborðið sem var þakið próförkum frá Rob sem sýndu skærur í litlum bæ nálægt landamærum Ras Ajdir milli Túnis og Líbíu.