Þetta var fullkominn dagur fyrir mannrán.
Stálgrá ský huldu fjallatindana, í fjarska heyrðust þrumur og bændurnir, sem voru örmagna eftir
erfiðan vinnudag í hálendinu í Perú, höfðu leitað
skjóls í moldarkofunum sínum, grunlausir um
yfir vofandi  hryðjuverkaárás.
Rasheed Davar lá á maganum í grasinu og
fylgdist í gegnum kíki með bandarísku heilbrigðisstarfsmönnunum þar sem þeir voru að störfum í
búðum sínum neðar í fjallshlíðinni. –Hver þeirra
er skotmarkið?
Hryðjuverkamaðurinn við hliðina á honum
lagði kíkinn frá sér og það glampaði á silfurtönnina í honum í ljósaskiptunum. –Hún er ekki komin.
Hún?Rasheed varð ekki um sel, en hann mátti
ekki sýna nein viðbrögð og alls ekki efasemdir
eða áhyggjur. Of mörg mannslíf voru undir því
komin að verkefni hans heppnaðist, einnig líf hans
sjálfs.
Hann lét sem sér brygði ekki minnsta og hélt
áfram að fylgjast með búðunum gegnum kíkinn.
Ung, ljóshærð kona setti sprek á varðeldinn. Við
hlið hennar sat gráhærður maður og hrærði í potti.
Bæði voru klædd læknasloppum. Önnur kona,
dökkhærð í víðri úlpu, kraup á segldúk sem þakinn var lyfjum og flokkaði þau. Fjærst í búðunum
var dökkleitur maður, greinilega innfæddur, að
sinna múldýrum.
–Hvernig hljóðar svo áætlunin? spurði Rasheed.
Hryðjuverkamaðurinn leit á