Það var loksins hætt að rigna. Zachary Winter
slökkti á rúðuþurrkunum á bílaleigubílnum um
leið og hann keyrði framhjá skiltinu sem markaði jaðar bæjarins Bonne Chance, Louisiana. Nú
var sólin farin að skína og gufa reis upp frá
svörtu malbikinu og loddi við framrúðuna eins
og úði. Hann setti þurrkurnar aftur af stað, á
minni hraða en áður. Rigningin í suðurhluta
Louisiana veitti sjaldan svala, sama hvaða árstíð
var. Jafnvel í apríl, þegar flestir landshlutar
fengu vorveður, gæti síðdegisskúr kælt heita
vegina svo mikið að gufa reis upp frá þeim, en
heitt og rakt loftið virtist aldrei breytast.
Síðast hafði hann verið hér, í gamla heimabæ
sínum, fyrir meira en tíu árum síðan. Bonne
Chance var franska og þýddi Gangi þér vel.
Hæðnissvipur kom á andlit hans. Hafði dapurlegi heimabærinn hans einhvern tímann veitt
nokkrum gæfu? Hann hafði vissulega aldrei ætlað að koma aftur.
Hann keyrði framhjá tveimur verslunum sem
tilheyrðu stórum keðjum og Walmart­búð.
–Jæja, Bonne Chance, tautaði hann. –Þú ert
orðin eitthvað fyrst Walmart er komin.
Þegar hann beygði á Parish Road 1991, sem
oftast var kallaður kirkjugarðsvegurinn, fylltist
hann blöndu af kvíða, sorg og ótta. Hann hafði
ætlað að fara í bæinn áður en kæmi að jarðarför
Tristans DuChaud. Tristan hafði verið besti vinur hans síðan í fyrsta bekk.
Þegar hann ók fyrir beygju sá hann dökkgrænt tjald yfir brúnum legsteinunum. Úr
þessari fjarlægð gat hann ekki lesið hvítu stafina
en hann vissi hvað stóð á því. Carver-útfarar-
þjónustan, þjónusta við Bonne Chance í meira
en fjörutíu ár.
Hann lagði á vegaröxlinni, leit á úrið sitt og
renndi svo hliðarrúðunni niður. Loftið sem fyllti
bílinn var kæfandi og kunnuglegt, funheitt og
mettað af regninu.

Ashton John Kendall strunsaði út úr herberginu á lögreglustöðinni og hunsaði augnaráð félaga sinna í rannsóknarlögreglunni. Hann hélt að bakherbergi þar sem rannsóknardeildin hafði sín skrifborð.Hann hafði ekkert sofið um nóttina eftir að hafa fært fjölskyldu sinni slæmu fréttirnar. Guð, það hafði verið erfitt.Hann hefði líka getað talað við Rachel kvöldið áður en... nei. Til þess hafði hann verið reiður. Alltof reiður.

Matt Soarez horfði á Faith svífa yfir snjáðan gólfdúk matsölustaðarins með bakka með óhreinum diskum í höndunum og bros á vörum. Þótt komin væri á steypirinn sigldi hún lipurlega á milli borða og stóla og tók eftir því hvaða kaffibolla þurfti að fylla á.Þegar hún opnaði dyrnar að eldhúsinu með olnboganum, gjóaði hún augunum á Matt. Í huga hans ómaði texti við lag eftir Neil Young um óþekkta goðsögn.

Natasha Rudolph, sérstakur fulltrúi Alríkislögreglunnar, FBI, dró Glockbyssuna sína úr hulstrinu og virti brunna bygginguna í niðurníddum hluta Washingtonborgar, fyrir sér. Brotin hurðin hékk á hjörunum og þegar hún fór inn, með vopnið á undan sér, skall fýlan af reyk, hlandi og dauðum rottum á henni eins og eiturský.Samskiptatækið á úlnliðnum á henni pípti hljóðlega.–Natasha, fjandinn hafi það, hvar ertu?