Þegar Emily Watson flúði burt frá lífi sínu, gerði hún það
með glæsibrag. Dökkbrúnar, þröngar gallabuxur, fjögurra
tommu háir hælar, glitrandi og rjómagulur kjóll með grænt
belti um mittið. Fötin voru frá hönnuði, skórnir sérhannaðir,
en Emily var sama. Merkimiðarnir höfðu aldrei skipt hana
máli og hluti af henni saknaði daganna þegar hún keypti
gallabuxur hjá hjálpræðishernum og klæddist stuttermabolum
úr bómull sem höfðu verið þvegnir svo oft að efnið var
silkimjúkt.
Hún setti tvær ferðatöskur í skottið á Volvonum sem hún
hafði keypt, jafnvel þótt Cole hefði hatað stóra, kassalaga
bílinn, og keyrði svo burt frá húsinu sem henni fannst ekki
lengur vera heimili sitt. Fjórum tímum síðar keyrði hún á
milli hæðanna í Brownsville, Massachusetts, svo framhjá
glitrandi
Barrow-vatni, uns trén gáfu eftir og í ljós kom
langur
malarvegur sem lá að gistihúsinu Piparkökunni. Lítið,
handmálað skilti gaf upp nafn gistihússins. Málningin hafði
dofnað með árunum.
Hún renndi niður rúðunni og andaði að sér fersku, sætu
haustlofti. Nú fannst henni hún vera heima hjá sér. Fann frið.
Loksins.
Það marraði í mölinni undir dekkjum Volvosins. Eftirvænting
gagntók Emily þegar hún keyrði upp veginn. Loksins
var hún komin aftur hingað, á eina staðinn þar sem vit