–Nei. Þú mátt ekki gera það. Lachlan McKendry laut höfði og tók fyrir augun. –Ég er hrædd um að mælirinn sé fullur, drengur minn. Ég held að ég þoli bara ekki meira. –En þú hefur verið á heimilinu frá því að ég man eftir mér, sagði Lachlan og neri á sér gagnaugun. –Það hrynur allt ef þú ferð. –Það er allt hrunið nú þegar. Mamma þín var rétt í þessu að reka hjúkrunarfræðinginn. Enn og aftur. Þá eru þrír farnir á árinu. Hún rekur konurnar ekki einu sinni almennilega. Þær fara bara vegna þess að hún er svo hræðilega leiðinleg við þær. Hún er vonlaus. Hún sagði þessari síðustu að hún væri fábjáni. Heimskari en lög leyfðu. Og að það væri ekki að undra þótt hún þyrfti að vinna í einkageiranum þar sem enginn karlmaður myndi líta við konu sem væri eins og úlfaldi í framan. Vesalings stelpan var hágrátandi þegar hún fór í morgun. –Það get ég ímyndað þér. En við megum ekki við því að missa þig líka, frú Tillman. Vertu svo væn. Lachlan var orðinn verulega taugaspenntur. Ef hin trygga ráðskona fjölskyldunnar færi sína leið gæti hann ekki lengur búið og starfað í New York. Nú var hann staddur í Lundúnum, ekki ýkja fjarri Cotswoldhæðum og stóra, gamla

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók