–Endurreikna.
Casey Brand hafði verið í þungum þönkum en hrökk upp úr þeim þegar ferðaleiðsögutækið truflaði dagdraumana.
Hún tók fastar um stýrið á sendibílnum og leit á skjáinn.
–Endurreikna.
–Nei! hrópaði Casey á apparatið. –Þú átt ekki að endurreikna.
–Endurreikna.
Kortið á skjá leiðsögubúnaðarins var horfið og í staðinn birtist aðeins eitt orð. Leita. Hún hafði ekki komið á búgarð
frændfólks síns frá því að hún var unglingur og treysti því
ekki að hún fyndi hann hjálparlaust. Hún þurfti á leiðsögutæki að halda. Casey sló létt á skjáinn.
–Fari það og veri. Hún yrði að stansa.
Ferðin frá Chicago til Montana hafði verið þyrnum stráð.
Ferðalagið hafði meðal annars einkennst af svakalegu þrumuveðri, vegavinnu, vondum mat, hræðilegum tíðaverkjum og bíl sem var svo kraftlaus að hún dreif varla upp brekku. Þessa stundina var hún einmitt að silast upp eina brekkuna.
–Svona nú, heimski bíll, þú getur þetta!

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Þegar hún var komin hálfa leiðina upp blikkaði vélarljósið nokkrum sinnum og slokknaði svo.

–Vertu snöggur að því. Snúðu þér svo við. Maðurinn renndi upp, en festi ekki beltið. Skyrtan var fráhneppt. Hann lyfti höndunum upp á nýjan leik og sneri sér hægt við. –Af hverju ertu að elta mig? spurði Taylor höstug og miðaði byssunni á hann. –Stjórinn skipaði mér að gera það, svaraði maðurinn og horfði án afláts á byssuhlaupið. –Föðurbróðir þinn bað mig um að veita þér eftirför og sjá til þess að þú værir örugg. Það er ég einmitt að gera. Taylor hvessti augun á úfna kúrekann án þess að láta byss una síga. Aðeins var sólarhringur síðan hún lagði af stað í leiðangurinn upp á vatnaskilin miklu. Hún hafði gleymt ýmsu varðandi hálendisferðir í áranna rás, en hún hafði ferðast víða um heim í viðskiptaerindum og var ævinlega vel á verði. Þegar hún varð þess vör að henni var veitt eftirför hafði hún beðið dögunar og síðan farið í hring til að læðast að kúrekanum og koma honum að óvörum. Það hafði reynst auðveldara en hún hugði. Líklega var tóma áfengisflaskan sem lá hjá pjönkum hans skýringin á því. Maðurinn var drykkjurútur. –Vinnurðu á búgarðinum Bogna tré? Kúrekinn kinkaði kolli. Hann var reyndar kunnuglegur. Hún mundi eftir kúreka sem hafði tekið ofan fyrir henni daginn sem hún kom á búgarð Hanks, frænda síns. En það þýddi ekki að Hank hefði beðið hann um þetta. Hann hafði ekki minnst á það einu orði áður en hún fór. –Ég ætla að láta hendurnar síga, kona góð. Heyrirðu það? sagði maðurinn, eins og hann gengi með þá grillu að það væri hann, sem hefði töglin og hagldirnar á þessari stundu.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Svo sannarlega, sagði Logan. Logan rétti félaga sínum ratsjána, tók blokk sína og skriffæri og arkaði yfir veginn að bílnum sem hann hafði stöðvað. Það yrði síðasta verk hans áður en hann færi í fríið að láta ökumanninn fá vel útilátna sekt. Josephine Brand leit um öxl og sá bifhjólalögregluþjóninn skálma í áttina til hennar. Hún opnaði hanskahólfið og leitaði sem óð væri að skráningarskírteininu og tryggingakvittuninni. Hvort tveggja var jafnan í umslagi ofan á leið beiningabæklingnum með bílnum, en nú var umslagið horfið. –Ég trúi þessu ekki. Josephine lokaði hólfinu og leitaði í veskinu sínu. Hún var þegar orðin of sein. Það þoldi hún ekki og því kom það afar sjaldan fyrir hana. En hún hafði lent í rifrildi við Brice, kærastann sinn, kvöldið áður og ósamkomulagið hafði enst alla nóttina. Þau deildu sjaldan, en þegar þau gerðust það varð rifrildið langt og sárt. Hún var vansvefta og þreytt, tilfinningalega örmagna eftir rifrildið og nú fengi hún fyrstu hraðasektina í áraraðir. –Frábært, muldraði hún, alveg frábært. Ekkert fannst í veskinu svo að Josephine stundi af gremju og stakk því aftur í töskuna sína. Ökuskírteinið var hins vegar tilbúið. –Góðan dag, sagði Logan sem hafði virt fyrir sér bílinn og ökumanninn þegar hann gekk yfir veginn. Ekkert undarlegt virtist vera á seyði, svo að þetta var áreiðanlega eins og hver annar hraðakstur. –Góðan dag, svaraði hún og rétti honum ökuskírteinið. Logan kom sér vel fyrir við hliðarspegilinn, tók við skírteininu og skoðaði það. –Veistu hvað þú ókst hratt?

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.