−Þetta er djásnið í safninu mínu, óvænta uppákoman sem ég lofaði á síðustu sýninguna.
Jade Dalton starði gjörsamlega agndofa á hálsmenið. Endalaus röð fullkominna demanta og grænna smaragða dinglaði um
fingur Quaid Vaquero. –Þetta er stórfenglegt. Þetta er… Jade átti ekki orð. −Orð fá ekki lýst þessu gersemi.
−Það gleður mig að þér líst vel á það. Það tók mig heilt ár að finna fullkomna demanta sem eru um þrjúhundruð talsins, handsniðnir og hver og einn settur með hvítagulli.
−Ég þori varla að spyrja um verðið, sagði Jade.
Quaid brosti. –Tvö hundruð tuttugu og fimm. Verð óumsemjanlegt. Þar að auki læt ég það ekki frá mér nema til manneskju sem kann ekki einungis að meta gæðin heldur einnig fegurð þess og listrænt gildi.
−Tvö hundruð tuttugu og fimm þúsund?
Hann brosti líkt og honum væri skemmt yfir einfeldni hennar.
–Tvö hundruð tuttugu og fimm milljónir dollara, vinan.
−Núna gerirðu mig virkilega skelkaða! Hvað í ósköpunum
ertu að gera með þessi verðmæti hérna á hótelherberginu? Ég hringi strax í öryggisfyrirtækið! Ég held að fulltrúi Reggie Lassiter standi vaktina í kvöld. Hann sér til þess að koma hálsmeninu fyrir í öryggishólfi þar sem hann og hans teymi gæta
þess öllum stundum.
−Taktu því rólega. Við erum ein um að vita af gripnum hér og auk þess er djásnið tryggt í bak og fyrir.
−Þetta er samt sem áður ekki skynsamleg ráðstöfun, herra Vaquero. Ég hefði aldrei samþykkt þetta fyrirkomulag ef þú

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Brit Garner vaknaði við pirrandi titringinn í farsímanum sínum sem lá á náttborðinu. Hún skellti koddanum yfir höfuðið og reyndi að útiloka suðið sem þagnaði um stund en hófst að nýju eftir stutt hlé. Félagi hennar átti ekki gott í vændum ef þetta reyndist vera hann! Hún seildist í símann, leit á skjáinn og svaraði. –Það er eins gott að erindið sé mikilvægt, Rick Drummond!
−Fyrir þig stendur valið ekki á milli lífs og dauða en þú ættir
að drífa þig í líkhúsið.
−Hvaða hluta af því að ég sé í fríi og hafi í hyggju að sofa fram að hádegi á hverjum degi skilur þú ekki?
−Ég skil þetta alltsaman og veit að þú átt skilið að taka þér frí eftir brjálæðislega vinnu síðustu mánuðina en ég held að þú viljir sjá þetta.
−Ég hef áður séð lík. Eiginlega hafði hún séð þau einum of mörg og sem var ein ástæða þess að hún þurfti á fríi að halda.
Faðir hennar hafði aðvarað hana um að svona væri líf lögreglumannsins.
−Líttu bara aðeins við. Það kallar ekki á neina vinnu af þinni hálfu. Ég held í alvöru að þú ættir að sjá þetta.
−Af hverju er svona mikilvægt að ég sjái þetta tiltekna lík?

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

−Líttu bara aðeins við, Brit. Ég býð í kaffi og morgunverð á eftir.

Faith Ashburn notaði breiðan augnlínupensil til að gera brún augun meira áberandi og færði sig frá speglinum til að skoða farðann sem hún hafði borið á fölt hörundið. Angistarfull augun sem horfðu á móti voru það eina af andlitinu sem hún þekkti.
Augun endurspegluðu tilfinningarnar. Hún var ráðvillt, föst í martröð. Kvíðinn var svo sterkur að henni leið eins og það
væri að kvikna í maganum á henni.
En hún ætlaði að fara þangað aftur í kvöld, inn í reykinn og þuklið, augnaráðið sem skreið yfir hörundið eins og loðnar
kóngulær. Hún ætlaði að brosa og þola allan ósómann í von um... alltaf í von um einhverjar upplýsingar sem gætu leitt
hana til sonar síns.
Cornell var orðinn 18 ára. Karlmaður líkamlega en andlega og tilfinningalega var hann ennþá barn, allavega í huga hennar.
Trúgjarn og óreyndur drengur sem þurfti á mömmu sinni og lyfjunum sínum að halda.
Berir fætur Faith sukku í þykka ljósfjólubláa teppið þegar hún gekk inn í svefnherbergið þar sem hún klæddi sig í
mynstraðar sokkabuxur. Svo tók hún fleginn, dræsulegan svartan kjól út úr skápnum og klæddi sig í hann.
Efnið strekktist yfir ber brjóstin þegar hún renndi mjóum hlýrunum upp á axlirnar. Geirvörturnar voru huldar efni en
kjóllinn var nógu fleginn til að gefa í skyn að hún væri til í að sýna allt ef hún fengi gott boð.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Við í kviðdómnum teljum að hinn ákærði, Edward Blanco sé saklaus af öllum ákæruliðum vegna morðsins á Evelyn Cox.
Allir í salnum tóku andköf um leið og svo heyrðust örvæntingarstunur og grátur frá ættingjum Evelyn sem vissu að réttlætinu hafði ekki verið fullnægt.
Aðstoðarfólk verjandans, Leif Dalton, klöppuðu honum á bakið og vildi taka í hönd hans. Edward Blanco brosti sama sakleysislega brosinu og hann hafði sýnt kviðdómnum undanfarnar vikur meðan vitnaleiðslur fóru fram en í þetta skipti sást fyrirlitning á réttarhöldunum og öllum þeim tengdum í svörtum augum hans.
Leif forðaðist augnsamband þegar Blanco þakkaði honum ákaft fyrir. Svo sneri hann sér við og tókst að nikka til kviðdómenda og dómara. Hann tók í hendur samstarfsfólksins en tilneyddur og án þess að meina nokkuð með því.
Hann var næstum því viss um að núna, í annað skipti á ævinni, hefði hann hjálpað morðingja til að sleppa við refsingu og fá frelsið aftur og eflaust myndi hann fremja annað morð...
nema einhver yrði á undan að drepa hann.
Saksóknararnir höfðu ekki átt möguleika. Sönnunargögnin gegn Blanco voru einfaldlega ekki fyrir hendi. Allt sem aðalsaksóknarinn bar á borð var byggt á líkum og það nægði kviðdómurum ekki lengur. Þeir vildu sönnunargögn eins og þeirsáu í endalausum lögregluþáttum í sjónvarpinu, DNA-samsvörun, morðingja sem leit út eins og morðingi en ekki myndarlegan og vel menntaðan mann sem þeir myndu velja sem tengdason.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók