Það hljóta að vera einhver mistök. Dulcie Hughes ók sér til í sætinu og vildi helst flýja burt af skrifstofu lögfræðingsins. –Við höfum farið yfir allt sem foreldrar mínir arfleiddu mig að. Ekki þennan tiltekna hluta arfs þíns, sagði hann og ræskti sig. Árum saman hafði Lawrence Brooks eldri verið lögfræðingur foreldra hennar en þegar maðurinn lést hafði yngsti sonur hans, Herbert, tekið við lögfræðistofu föður síns. 

–Geturðu þagað yfir leyndarmáli? Hvísl hennar heyrist í myrkrinu. Hann andar að sér lykt hennar, lykt af svita og kynlífi. Svo brosir hann í myrkrinu, í hálfgerðri vímu vegna líkama hennar, raddarinnar og brossins. Fingur strýkur niður bringu hans. Neglurnar eru langar og blóðrauðar. –Geturðu það? –Auðvitað, hvíslar hann á móti og augnlokin síga eins og honum hafði verið gefið deyfilyf. 

Sögur segja að bærinn Lost Creek hafi orðið fyrir bölvun. Aðeins nokkrar byggingar standa enn við bakka Missouri-árinnar í afskekktum hluta Montana. Sagan sem hefur verið sögð í gegnum árin er sú að hópur útlaga hafi riðið inn í litla bæinn og drepið móður og barn á

Jerilyn Larch fraus með annan fótinn á gólfinu. Earl Ray Pitts muldraði eitthvað úr signu mótelrúminu en hélt svo áfram að hrjóta hátt. Jerilyn varp öndinni og smeygði sér fram úr rúminu, vissi að nú hafði þetta staðið of tæpt. Hún tíndi fötin sín upp af gólfinu og tiplaði inn á baðherbergið til að klæða sig.Jerilyn Larch hafði ekki bara átt erfiða tíma. Hún hafði lent á botninum. Eitt sinn hafði Larch­nafnið staðið fyrir eitthvað í Arizona en nú var það einskis virði.

Charlotte Evans var á leiðinni til læknisins og var þegar orðin of sein þegar hún tók eftir silfurgráum jeppa, sem stóð á miðjum vegin­um og neyddist því til að hægja ferðina.Vélarhlífin var opin og ökumaðurinn var hvergi sjáanlegur. –Aldeilis frábært, tautaði Charlotte fyrir munni sér og hemlaði.

Ljósið sem slapp í framhjá gardínunni í svefnher­bergisglugganum dró hann nær, á milli dökkra furutrjánna. Hann hreyfði sig hljóðlaust og myrkrið þetta kvöld var algjört því tunglið var hulið skýjum. Um leið og hann hafði séð ljósið, áttað sig á því að það kom frá svefnherbergisglugganum, hafði hann ekki getað hamið sig. Hann hafði alltaf notið þess að fylgjast með fólki þegar það vissi ekki af honum. Þá sá hann ýmislegt sem fólk vildi ekki að neinn sæi. Hann komst að subbulegum leyndarmálum.

Hann hafði vitað hvar hún var í tæpar tvær vikur. Hafði fylgst með húsinu hennar, fylgst með henni. Hann hafði bara ekki þurft að gera neitt í málinu. Þar til núna. Örlögin ráku hann áfram. Hann átti lítinn tíma eftir og varð að nota hann gáfulega. Ganga frá öllum lausu endunum. Þegar hann dýrkaði upp einfalda lásinn á glugg anum hugsaði hann um hvernig hann hafði elskað hana. Dýrkað hana. Talið hana vera heimsins fallegustu konu. Því miður hafði hún ekki hugsað eins til hans. Það small í lásnum.

Þetta ár var öðruvísi. Cade Jackson gat ekki sagt nákvæmlega hvers vegna, bara að hann kveið ekki jafn mikið deginum sem konan hans hafði dáið á. Kannski læknaði tíminn öll sár eftir allt saman. En auðvitað saknaði hann konunnar sinnar. Og hugsaði til hennar. Sérstaklega þegar aðeins nokkrir dagar voru til dagsins þegar Grace dó. En það var ekki jafn sárt að hugsa um hana. Sex ár voru liðin og hann hugsaði ekki jafn oft til hennar.