Bergmálið af fótataki þeirra blandaðist hræðsluöskrum og grátstöfum þegar þær gengu inn langan gang. Aðstoðarhjúkrunarfræðingurinn, ung kona að nafni Tess, nam staðar við stofu á deild fyrir geðsjúka glæpamenn og með titrandi fingrum dró hún upp lykil til að opna stofuna.
–Ég ætti ekki að gera þetta, sagði hún og leit í kringum sig. Þegar dyrnar opnuðust færði hún sig frá og Nikki St. James fann gust koma út um dyrnar. Það var rökkur í stofunni en hún heyrði taktfast brak í stól sem var ruggað fram og aftur.
–Ég þarf að læsa á eftir þér, hvíslaði Tess.
–Ekki alveg strax, sagði Nikki. Augu hennar voru dálitla stund að venjast rökkrinu inni á stofunni. –Er þetta örugglega
hún?
–Þetta er hún, sagði Tess. –Þetta er Marianne McGraw.
Nikki starði á konuna. Hún var með hvítt hátt og sigið andlit. Hún ruggaði sér fram og aftur og starði tómlega út í loftið
eins og hún væri blind. –Þessi kona er of gömul. Hárið á henni…
–Hárið á henni varð hvítt á einni nóttu eftir að… eftir það sem gerðist, sagði Tess.
–Hún hefur verið svona síðan.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Þá var bara svefnherbergið eftir. Hún gekk hljóðlaust að því en vonaði að hún hefði rangt fyrir sér, vissi samt að einhver hefði verið hérna.
En af hverju að brjótast inn nema viðkomandi ætlaði að taka eitthvað?
Eða skilja eitthvað eftir?
Eins og þegar hún var 11 ára og fann blóðuga öxi í brunastiganum fyrir utan gluggann hjá sér.
Skilaboðin voru handa pabba hennar og hann sagði henni að þetta væri kjúklingablóð. Eða kannski væri þetta ekki alvörublóð. Eins og hún myndi ekki sjá að hann var hræddur. Eins og þau hefðu ekki pakkað eigum sínum niður í
ferðatöskur og lagt á flótta um miðja nótt.
Hún gekk að opinni svefnherbergishurðinni.
Herbergið var svo lítið að þar var ekki pláss fyrir neitt nema rúm og náttborð með einni hillu.
Bókin sem hún hafði verið að lesa lá á náttborðinu, ekkert annað.
Tvíbreiða rúmið var umbúið, eins og hún hafði skilið við það.
Hún ætlaði að snúa sér við þegar hún sá glitta í eitthvað útundan sér. Það rann kaldur hrollur niður hryggsúluna, hún lét byssuna detta niður í töskuna og gekk nær. Einhverju hafði verið stungið milli koddanna og sængurinnar. Hún tók varlega í sængina og dró hana frá, sentimetra eftir sentimetra, bjó sig undir eitthvað blóðugt og sundurlimað.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Hann kunni sannarlega að meta gestrisnina á Cardwell-búgarðinum en vildi samt hafa sinn eigin samastað vegna þess hve oft hann var í Montana. Það var fjölskyldan sem hafði laðað bræður hans hingað aftur, en nú var það ástin og grillmaturinn sem hélt í þá.
Merkilegt hvernig þetta hafði alltsaman byrjað með grillinu, sem var það eina sem allir fimm bræðurnir kunnu.
Þeir höfðu stofnað lítinn grillstað skammt frá Houston og merkilegt nokk hafði reksturinn skotgengið og útibú sprottið upp. Fyrr en varði var litla útigrillið sem þeir höfðu byrjað með orðið að margra milljóna dollara fyrirtæki.
Það hafði verið bróðir hans, Tanner (Tag) Cardwell, sem stakk upp á því að opna fyrsta Montana-útibúið þeirra í Big Sky. Þeim hafði ekki öllum litist á þá hugmynd, en hún hafði reynst góð. Nú voru bræður hans farnir að ræða að opna fleiri staði í Montana. Allir bræður hans fjórir höfðu snúið heim til Montana, en Laramie átti heima í Texas og sagði sjálfum sér að hann hefði engan áhuga á að koma hingað í óbyggðirnar, að minnsta kosti ekki fyrir fullt og allt.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Veðrið virtist vera að versna. Hann sá ekki nema nokkra metra fram fyrir húddið á bílaleigubílnum. Áður hafði hann komið auga á Gallatinfljótið vinstra megin við sig. Hægra megin voru háir hamraveggir þar sem vegurinn lá í gegnum fjallaskarðið. Hér var lítið annað en dökk, snævi þakin barrtré, þverhníptir klettar, frosið fljótið og glerháll vegurinn.
–Velkomin á norðurhjara veraldar, sagði hann við sjálfan sig og rýndi út um framrúðuna til að reyna að sjá veginn og halda sig á honum. Hann kenndi bræðrum sínum um, ekki um veðrið heldur um að hann þyrfti að vera hérna. Þeir höfðu krafist þess að hann kæmi til Montana til að vera við opnun fyrsta Texas­bræðra grillhússins í Montana. Þeir höfðu frestað viðhafnaropnuninni þangað til hann var orðinn nægilega hress til að komast.
Þó opnunin væri ekki fyrr en 1. janúar hafði frænka hans, Dana, beðið hann að koma og verja jólunum á búgarðinum.
Þú verður að koma, Austin, hafði hún sagt. Ég lofa að þú sérð ekki eftir því.
Það urgaði í honum núna. Hann hafði ekki komið til Montana síðan foreldrar hans skildu og móðir hans fór með hann og bræður hans til Texas. Hann hafði verið of ungur til að muna mikið eftir þessu. En hann gat ekki neitað Dönu.
Hann hafði heyrt of margt gott um hana frá bræðrum sínum.
Auk þess átti hann ekki annars úrkosti eftir að hafa misst af brúðkaupi bróður síns, Tags, í júlí.
Þegar hann hægði enn meira á sér í enn einni beygjunni skók vindurinn bílaleigubílinn hans og snjór þyrlaðist fyrir framrúðuna. Í augnablik sá hann ekkert. Enn verra var að honum fannst hann fara of hratt í beygjuna. En hann var hræddur við að stíga á bremsuna því það var það eina sem Tag, bróðir hans, hafði varað hann við að gera.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Drew hafði verið himnasending. Hún hefði ekki getað án hans verið, hugsaði hún með sér er hún dró teygju upp úr vasa sínum og setti síða, ljósa hárið í tagl.
Nick hafði hnussað þegar hún minntist á það skömmu eftir giftinguna hvað Drew væri ágætur.
–Vertu bara fegin að hann kann vel við þig.
Það gera engir aðrir í fjölskyldunni.
Svo hafði hann hlegið.
–Á ég ekki að hjálpa þér með þetta? spurði Drew og kom nær. Hann hleypti brúnum þegar hann sá pottinn og innihaldsefnin sem hún hafði raðað upp á bekknum. –Hélstu pottinum?
Mamma hans hafði auðheyrilega sagt honum frá atvikinu.
Hann hlýtur að halda, eins og mamma hans, að ég sé að missa vitið.
Því miður óttaðist hún að þau hefðu rétt fyrir sér.
Allie leit á stóra, þunga pottinn með lokinu.
Hönd hennar skalf þegar hún seildist í hölduna.
Minningin um það þegar hún opnaði pottinn síðast og sá hvað í honum var olli því að hún hryllti sig.
Potturinn, sem var með hvítri glerungshúð að innan og rauðri að utan, hafði verið brúðargjöf frá tengdafólkinu hennar.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Núna var svæðið í skugga, alveg eins og hann vildi hafa það. Hann efaðist um að hún myndi taka eftir ljósleysinu, eða honum sjálfum þegar hann lét lítið fyrir sér fara og þóttist koma vörum fyrir í skottinu á stóra, dýra bílnum sínum.
Konur voru síður hræddar við menn sem virtust eiga peninga.
Þegar hann heyrði fótatak hennar nálgast átti hann bágt með að kíkja ekki á hana. Þolinmæði.
Þetta er sú rétta, sagði hann við sjálfan sig. Honum fannst strax hann þekkja hana og gat auð­ veldlega giskað á sögu hennar. Hún hafði unnið fram eftir fyrst hún var ennþá í sömu fötunum og um morguninn, á háum hælum. Hún var ekki
með innkaupakerru svo hún var ekki að versla fyrir stóra fjölskyldu.
Þvert á móti, var hún líklega einhleyp og bjó ein, ábyggilega í flottri íbúð fyrst hún átti ný­legan, dýran bíl, eins og sjálfstæðar, framakonur yfirleitt. Af fótatakinu að dæma hélt hún á einum litlum innkaupapoka. Hann gat nú þegar
ímyndað sér hendur sínar um háls hennar.
Fótatakið kom nær.
Hann hafði lært fyrir löngu að fara ekki eftir

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Stórar snjóflygsur liðu niður frá miðnæturbláum
vetrarhimni.
Tanner Tag Cardwell stansaði og sneri
andlitinu mót himninum. Það var langt síðan hann
hafði lent í svona snjókomu.
Jólaljósin skinu í gluggum allra fyrirtækjanna í
neðra þorpinu í Big Sky og hann heyrði White
Christmas óma út úr einni skíðabúðinni.
En það var annars konar tónlist sem kallaði til hans
í kvöld, þegar hann gekk í gegnum snjóinn að
Canyon-barnum.
Þegar hann ýtti á hurðina skall ylurinn á honum,
ásamt lykt af bjór og kunnuglegri kántrýtónlist.
Hann brosti þegar hljómsveitin fór að spila gamlan
slagara, lag sem hann hafði lært á hné pabba síns. Tag
lét dyrnar lokast á eftir sér og hristi snjóinn af nýja
skíðajakkanum á meðan hann svipaðist um. Hann
hafði þurft að kaupa sér jakkann því hann hafði búið
fyrir sunnan í tuttugu og eitt ár.
Þetta var föstudagskvöld nokkrum dögum fyrir jól

Hún stansaði rétt fyrir innan dyrnar til að svipast
um í íbúðinni og tryggja að hún hefði ekki
gleymt einhverju. Hér var ekkert með tilfinningalegt
gildi, ekki frekar en annar staðar þar
sem hún hafði búið. Og þannig yrði það ekki
heldur á næsta stað, hugsaði hún. Hún hafði
lært fyrir löngu síðan að tengjast engu.
Barið var að dyrum og hún hrökk í kút. Hún
fraus, gætti þess að gefa ekki frá sér neitt hljóð.
Var þetta eigandinn, herra McNally, að reyna að
fá leiguskuldina greidda? Hún hefði átt að fara
fyrr.
Aftur var bankað. Hún velti fyrir sér að bíða
bara þar til hann gæfist upp en leigubíllinn
hennar var þegar að bíða niðri. Hún yrði að tala
sér leið út úr byggingunni. Það var ekki eins og
þetta væri í fyrsta skipti sem hún lenti í
klemmu.
Hún opnaði dyrnar, tilbúin að gera hvað sem
þyrfti til að komast út í leigubílinn.
Þetta var ekki herra McNally.
Sendill stóð þarna með brúnt umslag,
klemmuspjald og penna.