Hope Alessandro Harrell var nýbúin að fá sér sæti í bás bakatil á Cedar Grove Bar og fékk nákvæmlega þau við­brögð frá unnusta sínum, Will Nichols, sem hún hafði búist við. Blá augu hans stækkuðu svo kastaði hann ljóshærðu höfðinu aftur og glotti

Ja, hún hefur annaðhvort gleymt eigin aldri eða þykist vera fimm árum yngri en hún er til að ganga í augun á karlmanni. Segðu mér að við eigum ekki eftir að kæra okkur um að ganga í augun á karlmönnum þegar við verðum áttatíu og eins árs. Hver kærir sig um svoleiðis á þeim aldri, hvort sem er? Þeir hljóta að vera til heilmikilla vandræða á níræðisaldri. 

Madeline Sullivan læddist í tunglsljósinu út úr risíbúðinni sinni. Hún fór gætilega niður stigann og yfir gólfið sem var svo gamalt að það brakaði jafnvel undan rykinu sem féll á það en þó náði hún ekki að vekja gestina á gistikránni. Bíll­inn hennar fór í gang í fyrstu tilraun og hún mætti engum bíl fyrr en hún kom að fyrsta aldingarðinum vestan megin í bænum.

Það tók Jonathan Taylor nokkra stund að átta sig á því að hljóðið sem hann heyrði var ekki hluti af martröð næturinnar. Einhver var að berja að dyrum. Hann leit á klukkuna á náttborðinu og sá að hún var þrjú að nóttu til. Hann bölvaði, svipti af sér sænginni og greip byssuna. Heimsókn á þessum tíma nætur boðaði aldrei neitt gott.

Hún er svo lítil. Skilur hann ekki að stærðin skiptir máli? Hvað ef hann nær henni ekki upp? Hvað á ég þá að gera? Alexandra Tulane kyngdi taugaóstyrk og kreisti fram bros á meðan hún velti fyrir sér hvernig væri best að taka á málunum. Fara um borð, loka augunum og vona það besta? Eða fara rólega í sakirnar? 

Hún vissi alltaf að fullkomna systirin hennar myndi verða fullkomin eiginkona, sem bjó í fullkomnu húsi í full­komnu sveitaþorpi. Jafnvel bíllinn hennar var fullkominn. Fullkomið, hvíslaði Megan Rose. Fingur hennar krepptust um stýrið. Megan hafði aldrei verið í góðu sambandi við systur sína. Jenn hugsaði áður en hún framkvæmdi, en Megan var vön að framkvæma áður en hún hugsaði.

Shelby Brooks greip andann á lofti og virti fyrir sér rándýru, ítölsku leðurskóna, sem hún hafði eyðilagt. Hún vissi betur en að eyða lágum laununum í merkjavöru þegar hægt var að fá jafngóðar eftirlíkingar. En Luke Tulane hafði alist upp við allsnægtir og vissi greinilega ekki að konur vildu ekki láta sjá sig með manni, sem hafði efni á betri skóm en þær. Fyrir­gefðu, muldraði hún lágt.

–Falsaðirðu undirskriftina mína? Þú ert aðeins átta ára gamall! Nick Tulane horfði agndofa á son sinn. Honum fannst eins og sagan væri að endurtaka sig, vegna þess að hann hafði svo oft setið andspænis föður sínum á meðan hann beið eftir ákúrunum