Savakis læknir? Þakka þér fyrir að taka á móti mér svona í
lok dags. Þegar Creer, læknirinn minn í Fíladelfíu sagði mér
að ég gengi með tvíbura þá kom það mér svo sannarlega á
óvart. Þú veist það líklega ekki en frá því ég hitti þig síðast,
áður en ég fór frá Aþenu, þá sótti ég um skilnað. Hann gengur
í gegn eftir nokkra daga.
Læknirinn hennar, sem var sérfræðingur í ófrjósemi, hristi
sköllótt höfuðið.
–En leitt að heyra þetta eftir svona ánægjulega útkomu frú
Petralia. Ég man hversu glöð þið voruð þegar þið fenguð að
vita að ofnæmisvandamálið þitt myndi ekki hafa áhrif á getu
þína til að verða barnshafandi. Nú þegar þú ert þunguð, þá
þykir mér ákaflega leitt að fá þessar fréttir.
Engum gæti þótt þetta eins leitt og henni en hún vildi ekki
ræða það.
–Ég á enn eftir að segja eiginmanni mínum frá þessu en ég
vil helst ekki gera það í gegnum síma. Þess vegna er ég hérna
í Grikklandi í nokkra daga.
–Ég skil.
–Mig langaði til að hitta þig og leyfa þér að fylgjast með
hvernig aðgerðin heppnaðist. Eftir allt það sem við höfum
gengið í gegnum saman þá langaði mig vitanlega til að þakka
þér fyrir.
Hún fékk kökk í hálsinn. –Það hefur verið draumur minn að
eignast barn. Þrátt fyrir að hjónabandinu sé lokið þá er ég alsæl með þessar fréttir. Leandros verður mjög hamingjusamur
líka. Eins og þú veist þá lést fyrri

Fran Myers horfði á landslagið sem birtist við hverja beygju
strandvegarins. Asúrblátt Eyjahafið blasti við, hvítu strandirnar voru langar og dökkgræn furutrén skammt frá. Þetta
virtist óraunverulegt. Dökk ský voru á ólgandi himninum og
gerðu landslagið enn dramatískara. Litadýrðin var stórfengleg.
–Ég vissi ekki að gríska rivíeran væri svona falleg, Kellie.
Þetta er ótrúlegt.
–Þess vegna byggði maðurinn hótelið þar sem við verðum
næstu dagana. Persephone-hótelið er nýjasta afdrep hinna
ríku, sem hafa efni á kyrrð og ró í fullkomnum munaði.
Þetta var svo fallegt umhverfi að þær upplýsingar komu
Fran ekkert á óvart. –Komstu þess vegna með mig hingað,
alla leið frá Aþenu? Af því að þú telur mig þurfa kyrrð og
ró?
–Þvert á móti. Margir konungbornir koma hingað í frí. Ég
vona að þú hittir einhvern einhleypan og myndarlegan. Þið
munuð horfast í augu og það verður ást við fyrstu sýn.
–Það gerist aldrei, ekki eftir fyrsta hjónabandið mitt.
Besta vinkona Fran frá því í barnæsku brosti til hennar.
–Ekki verða hissa á því, Kellie.

–Gerðu það, herra, við viljum endilega koma til Craigie-kastala
um jólin. Þar fæddumst við. Við viljum sjá hann aftur áður en
hann er seldur. Það er nægt pláss. Við verðum ekki fyrir. Gerðu
það, herra minn.
Herra minn. Angus var ekki vanur svona virðingu og yrði það
líklega ekki. Hann hafði ætlað að vera herra Craigie-kastalans
eins stutt og hann gæti áður en hann færi.
En þetta voru hálfbróðir hans og -systur, börn úr seinna hjónabandi föður hans, og hann vissi hve illa það hjónaband hafði
farið. Hann hafði sloppið til Manhattan og móðir hans hafði
verið vel stæð. Þessir krakkar höfðu aldrei sloppið úr fátæktinni
og vanrækslunni sem tengdust gamla jarlinum.
–Mömmu líður ekki vel, sagði strákurinn, orðinn ákafur af því
að hann hafði ekki fengið neitun samstundis. –Hún getur ekki
komið með okkur þangað í heimsókn. En þegar þú skrifaðir okkur og sagðir að það ætti að selja kastalann og hvort hún vildi eitthvað... Jæja, við viljum svolítið. Faðir okkar sendi okkur burt án
viðvörunar. Mary... hún er þrettán ára... var svo mikið uppi í
hæðunum með greifingjum og öðrum villtum dýrum. Ég veit að
það hljómar heimskulega en hún elskaði dýrin og grætur enn
þegar hún hugsar um þau. Það er ekkert þannig í London. Hún
vill tækifæri til að kveðja. Polly er tíu ára og vill búa til virki í
kjallaranum aftur, taka myndir af öllu saman til að sýna vinum
sínum að hún bjó í raun og veru í kastala. Og ég... Vinir mínir
eru í Craigenstone. Ég var í hljómsveit. Að fá tækifæri til að
spila aftur með þeim, og um jólin... Mamma er svo veik. Það er
svo ömurlegt hérna. Þetta væri bara..

Hún hefði átt að gera það því þegar húseigendurnir reyndu
að ná sambandi við hana og gátu það ekki, héldu þeir að hún
hefði hætt við allt saman. Rökrétt ályktun við þessar kringum
stæður og líklega hefði hún ályktað það sama í þeirra
sporum. En þótt hún skildi ástæðuna breytti það núverandi
stöðu hennar ekkert.
Hún var föst.
Chelsea skalf bæði af tilfinningum og kulda þegar hún
opn aði afturdyrnar. –Sestu inn, elskan, sagði hún eins glaðlega
og hún gat. –Áætlunin okkar breyttist. Hvernig líst þér á
kvöldmat? Þú ert örugglega orðinn svangur.
–Ég hélt að við ættum að vera hérna. Henry brölti upp í
bílstólinn og nuddaði augun þreytulega. Ólíkt flestum börnum
svaf hann aldrei vel í bílum og löng ökuferðin hafði því
reynt á hann. Líka hana, en hún var orðin vön þreytu. –Ég vil
ekki keyra lengur.
–Við förum ekki langt, lofaði hún. –Ég sá nokkra veitinga
staði í miðbænum. Við getum fengið okkur borgara og
franskar. Eftir að hún hafði spennt beltið hans ýfði hún ljósbrúnt
hárið á kollinum á honum. –Eða viltu kannski enn eina
hnetusmjörssamloku?
Til að spara fyrir ferðinni höfðu þau að mestu borðað
hnetusmjörssamlokur síðustu vikurnar. Hún var viss um að
sonur hennar yrði ánægður með að fá uppáhaldsmatinn sinn
á alvöru veitingastað. Það var munaður sem hún hafði ekki
efni á en strákurinn varð að fá mat og hún varð að ákveða
hvað þau gerðu næst.
–Borgara! Henry brosti breitt. –Og rótarbjór!
–Mjólk, sagði hún. –Þú fékkst gos þegar við tókum
bensín.
–Ávaxtasafa?
–Mjólk, endurtók hún og lokaði bíldyrunum hans. Sonur
hennar reyndi alltaf að semja. Hún settist við stýrið, fór með
bæn í huganum og stakk lyklinum í kveikjulásinn

Fyrir tæpum tveimur tímum hafði Daisy Lennox staðið við
svefnherbergisgluggann og andað að sér ilminum frá blómagarði
móður sinnar. Andvarinn gældi við vanga hennar með loforði um
fallegan vordag í Steamboat Springs, Colorado. Fullkominn dag
fyrir brúðkaup.
Brúðkaupið hennar.
Hún hafði lokað augunum og notið eftirvæntingarinnar, fundið
spennuna fara um sig. Þegar náttaði yrði hún frú Reid Foster. Það
hafði virst... ótrúlegt að dagurinn væri loks kominn, að draumar
hennar væru að rætast.
Það hafði verið svo náttúrulegt að verða ástfangin af Reid.
Áreynslulaust. Hann hafði verið hluti af tilveru hennar næstum
eins lengi og hún mundi eftir sér, jafnvel þótt það hefði tekið
hann fáránlega langan tíma að sjá hana sem eitthvað annað en litlu
systur besta vinar síns.
En þegar sú sýn breyttist höfðu þau ekki efast um tenginguna.
Og þegar hann hafði beðið hennar árið áður, kvöldið sem hún
útskrifaðist frá háskólanum í Colorado, hafði hún játast honum
án hiks. Hún gat ekki ímyndað sér að lifa án hans.
Með Reid fannst henni hún vera heil. Ást Reids eyddi þeirri
tilfinningu að hún ætti hvergi heima, að hún passaði ekki inn í
hópinn, tilfinningu sem hafði fylgt henni frá barnæsku.
Já. Þegar Daisy hafði vaknað og séð sólríkan dag, fundið ilminn í hlýjum andvaranum, hafði hún verið full af von og gleði,
hafði ekki haft neina ástæðu til að gruna að eitthvað gæti skemmt
framtíðina.

Heitu, letilegu sumardagarnir gætu ekki komið nógu fljótt.
Jæja, að minnsta kosti hvað hitann varðaði. Enginn sem bjó í
Steamboat Springs myndi lýsa sumrunum sem letilegum. Tíminn núnavar letilegur. Afslappandi. Kannski endurnærandi.
Ekki hjá Haley Foster. Henni hundleiddist.
Það var furðulegt. Vetrarvertíðin með öllum skíðamönnunum var að baki og áður en sumarvertíðin kæmi á fullu, ætti hún
að njóta rólegheitanna. Þannig hafði það alltaf verið. Þetta árið
var hún hins vegar... eirðarlaus.
Meira en það. Henni fannst hún stöðugt vera að bíða þess að
eitt hvað... hvað sem er... gerðist. Hún vissi ekki hvað. Bara
eitt hvað.
Og þess vegna gat hún ekki beðið eftir sumrinu. Túristarnir
kæmu til að eyða fríunum sínum hérna og fara í flúðasiglingar,
gönguferðir, á kanóa og gera annað sem var í boði. Þá myndi
syfjulegur bærinn vakna á ný. Þá yrði hún önnum kafin allan
daginn og hefði ekki tíma til að velta fyrir sér eirðarleysi.
Hún andvarpaði og hallaði sér aftur í sætinu á Beanery,
kaffi húsinu í bænum, og reyndi að fylgjast með Suzette
Solomon vinkonu sinni. Þær höfðu farið saman í spinningtíma
snemma á laugardagsmorgninum, nú áttu þær að gera vel við
sig með heitum drykk og spjalli.
Suzette var að segja fyndna sögu um einn af nemendunum
hennar í fjórða bekk. Haley hló og skaut inn orði hér og þar,
samt gat hún ekki slakað á. Fjandinn! Hún hafði talið að púl