–Jæja, sagði hann bráðmyndarlegi Chase McCabe með sinni lágu, kynþokkafullu rödd. –Hlutverkunum hefur loksins verið snúið við.
Mitzy Martin starði á hinn óhagganlega forstjóra þar sem hann stóð við dyrnar hjá henni og minnti meira á óðalsbónda en kaupsýslumann í aðskornu gallabuxunum sínum, stígvélunum og ljósbrúnu bómullarskyrtunni. Hún lét sem hún yrði ekki vör við aukinn hjartslátt og stundi bara þungan til að sýna honum hversu lítið hún fagnaði komu hans.
–Hvað áttu við, kúreki? spurði hún óþolinmóð.
Það brá fyrir hrekkjaglampa í blágráu augunum þegar Chase bar höndina að hattbarðinu og virti hana fyrir sér frá hvirfli til ilja svo að hjartað í henni sló enn örar en áður.
–Hve lengi hefurðu verið félagsráðgjafi hjá barna- og fjölskyldudeild Laramiesýslu? Tíu ár? spurði hann.
Andrúmsloftið milli þeirra var rafmagnað. –Ellefu, svaraði Mitzy og gerði sitt besta til að taka ekki eftir því hvað maðurinn var karlmannlegur og einbeittur að sjá þótt hann væri vingjarnlegur í fasi.
Hún hafði bundið snöggan enda á trúlofun þeirra stuttu eftir að hún tók við því starfi.
–Og allan þann tíma giska ég á að afar fáir hafi glaðst þegar þeir fengu þig í heimsókn. Nú, þegar þú sérð mig standa á dyrapallinum hjá þér, virðist þú finna fyrir því sama og þeir, sagði hann og glotti ótuktarlega

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Þetta er bara rannsókn. Þú ert ekki að skuldbinda þig að neinu leyti enn.
Orðin ómuðu í höfðinu á Elainu Alexander þegar hún fékk sér sæti og var komin aftur í dökkbláa læknafatnaðinn sinn.
Skoðunin sem hún hafði farið í rétt í þessu var síðasta stig forrannsóknar, ráðgjafar og pappírsvinnu sem hún hafði þurft að ganga í gegnum á vegferð sinni til þess að stofna eigin fjölskyldu.
Nú beið hún eftir viðtali við Cheryl Miller, sem var sérfræðingur í kvensjúkdómum og fæðingarhjálp á frjósemislækningastofunni Foreldragáttinni.
Þetta er bara rannsókn. Þú ert ekki að skuldbinda þig að neinu leyti enn.
Hún var taugaóstyrk. Jafnvel dálítið smeyk. En hún var harðákveðin í að gera þetta. Þær Cassie höfðu verið svilkonur í tæpt ár. Cassie hafði bara verið að reyna að róa Elaina þegar þær spjölluðu saman í síma einn morguninn. Orð Cassie höfðu ekki dugað til að slá á kvíðann, en hins vegar höfðu þau sannað fyrir henni hversu mjög hún þurfti á því að halda að vita að hún hefði komið vel út úr öllum frumrannsóknunum og gæti fengið tíma fyrir uppsetningu fósturvísanna ef hún tæki þá ákvörðun að halda sínu striki.
Hún hafði rætt við starfsfólkið í Foreldragáttinni um glasafrjóvgun, þannig að egg úr henni yrði frjóvgað með sæði úr Peter utan legsins og síðan yrði fósturvísinum komið fyrir í leginu á henni, en Elaina hafði fremur kosið að láta sprauta sæðinu inn í sig og láta barnið verða til í móðurkviði

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

 Jæja, ætlum við sem sagt að gera þetta?
Ákveðið já barst frá öldunum. Doktor Jamison Howe var á morgunskokki á ströndinni. Strigaskórnir gáfu frá sér taktfastan slátt í þykkum sandinum. Sá vinstri nuddaðist í sífellu við litlutána.
Við sólarupprás sá hann Emily brosandi út að eyrum. Úr augum hennar skein hamingjan sem hún hafði aldrei týnt, jafnvel ekki eftir allar heilaaðgerðirnar sem hún hafði þurft að gangast undir í kjölfar reiðhjólaslyssins. Nokkrum sekúndum áður en hún fór í síðustu aðgerðina hafði hún lofað honum að þau myndu eignast barnið. Þau myndu stofna fjölskyldu. Hún hafði látið hann sverja að hann myndi ekki hugsa um annað meðan skurðlæknarnir væru að störfum.
Framtíðin. Barnið sem þau höfðu lagt svo hart að sér við að reyna að búa til. Hún hafði sagt að það myndi gerast. Hún hafði verið svo sannfærð að hann hafði trúað henni. Og klukkutímum saman hafði hann hugsað um barn sem ekki var til. Hugsað um það hvort barnið yrði stúlka eða drengur. Leikið sér að nöfnum.
Séð fyrir sér barnakerru og reiðhjólastól eða bakpoka fyrir lítil stýri.
Ferðir í Disneyland. Sundkennslu. Þau Emily þar sem þau stóðu og horfðu á barnið sitt sofa.
Þess vegna hafði hann ekki trúað læknunum þegar þeir

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Dagurinn byrjaði ósköp venjulega.
Hinn þrjátíu og sex ára gamli Woodrow Alexander, sem alltaf var kallaður Wood, vatt sér fram úr rúminu og smeygði
sér í léttu náttbuxurnar sínar. Hreyfingar hans voru í fullkomnu samræmi við hreyfingar Retró, sem var sex ára gömul labradortík. Hún stökk niður úr rúminu, teygði úr sér og rölti til hans.
Hin ljósa Retró stóð vörð við baðherbergisdyrnar meðan Wood gekk örna sinna. Síðan röltu þau út úr svítunni og fram
ganginn í átt að eldhúsinu. Þau forðuðust stofuna og lokuðu dyrnar hinum megin við hana. Þar var hin svítan í húsinu. Elaina þurfti á svefni að halda.
Wood kom kaffivélinni í gang. Þau fyrrverandi konan hans voru bæði hrifnust af dökkristuðu, kólumbísku kaffi. Meðan
hann hellti upp á könnuna skaust Retró gegnum hundalúguna og út í garðinn.
Hann hafði sett upp útiarin við sundlaugina meðan þau Elaina voru enn gift. Hún hafði óskað eftir því. Vinsta megin við arininn hafði hann komið fyrir útieldhúsi. Hann hafði gróðursett rósarunna og byggt sér verkstæði í horninu yst. Að ósk Elainu hafði hann svo látið annað í garðinum eiga sig. Hún vildi hafa hann sem náttúrulegastan. Sums staðar óx gras, sem hann sló reglulega, en annars staðar einkenndist garðurinn af trjám sem uxu hér og þar og rótum sem stóðu upp úr jörðinni. Wood hafði

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Hlustaðu á skilaboðin þín. Christine frá Foreldragáttinni hringdi. Þú þarft að hringja í lækni sem heitir Craig Harmon.
Ég skildi eftir boð í talhólfinu þínu um það. Og hér er númerið hjá lækninum svo að þú þurfir ekki að skrifa það niður.
Símanúmer batt enda á textaboðin frá litlu systur hennar.
Amelia sat í gluggasætinu í flugvél sem var fullsetin. Fólkið beið eftir því að fara í gegnum vegabréfaeftirlit og tollgæslu.
Flugferðin hafði tekið átta tíma og Amelia var mjög þreytt.
Hún lagði lófann á kviðinn á sér, sem var að mestu flatur enn, og stakk lófanum svo undir þrönga, hvíta bómullarbolinn
og svörtu gammosíurnar. Hún minnti sig á að halda ró sinni.
Streita gat haft neikvæð áhrif á barnið.
Það sama gilti um allt fólkið sem gaf sér góðan tíma til að rýma flugvélina. Það olli henni nefnilega streitu.
Hún hlustaði á skilaboðin frá systur sinni.
Í hálfa mínútu heyrði hún fátt annað en skruðninga. Annað hvort hafði Angeline verið á sérlega hávaðasömum og fjölmennum stað þegar hún las skilaboðin inn, eða tæknin hafði brugðist.
Amelia heyrði að minnsta kosti ekki nokkurn skapaðan hlut. Fjandinn.

Af hverju þurfti hún að hringja í lækni? Vonandi amaði ekkert að barninu. Amelia var komin rúmlega fjórtán vikur á leið
og hafði því komist klakklaust í gegnum fyrstu þrjá mánuðina, sem oft skiptu sköpum varðandi framhald meðgöngunnar.
Þegar hún stóð upp rak hún höfuðið upp undir stokkinn í flugvélinni. Hún skyggndist fram eftir ganginum og reyndi að
meta hversu lengi enn hún þyrfti að bíða.
Að minnsta kosti tíu sætaraðir biðu.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Kæra Emily.
Fyrirgefðu hvað ég er kumpánlegur. Við höfum aldrei hist, en samt finnst mér eins og ég þekki þig.
Þú munt fá formlega tilkynningu, en ég gat ekki látið hana nægja. Tekin hefur verið ákvörðun um að lýsa því yfir opinberlega að Winston sé látinn. Þar með færðu allt sem þér ber að fá eftir hans dag, en einhvern veginn grunar mig að það skipti þig litlu máli.
Ég var næsti yfirmaður Winstons og gæti talað lengi um það hversu mikill afbragðshermaður hann var. En í síðasta leiðangrinum okkar gengum við í gildru saman. Ég fór á undan og leiddi hann óafvitandi beint í dauðann. Hann bjargaði lífi mínu og við földum okkur saman í marga sólarhringa. Kannski er ég eigingjarn, en ég vil að þú vitir að þú ert sú sem hélt í okkur lífinu. Frásagnir hans af þér, ást hans á þér og fullvissa hans um að sú ást væri sönn.
Tvö ár eru liðin frá því að hann fór að sækja vatn handa okkur og kom aldrei aftur. Tvö ár eru liðin síðan vinveitt herlið
fann mig. Í tvö ár hef ég reynt að skilja af hverju ég er hér en hann ekki. Hann átti svo margt að lifa fyrir.
Vita skaltu að til æviloka verð ég til staðar fyrir þig, auðmjúkur þjónn, reiðubúinn að vernda þig eða gera hvað sem þú
biður mig um.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Conor Delaney og Shelby Brookes röltu eftir Sendlingaströnd við sólarlag, enn í sæluvímu eftir að hafa notið ásta.
Fyrr í mánuðinum, þann 4. júlí, höfðu þau farið í gönguferð og fundið yfirgefið hús á björgunum þaðan sem frábært var að fylgjast með flugeldasýningunni. Hálfhrunið skilti hafði gefið til kynna að húsið nefndist Beacham. Síðan höfðu þau hist þar næstum því hvern einasta eftirmiðdag. Það komst ekkert í hálfkvisti við kynlíf með útsýni til hafs. Á svölum kvöldum eins og núna höfðu þau meira að segja kveikt upp í arninum, enda var strompurinn enn opinn.
–Hvað ef við hefðum ekki rekist hvort á annað? spurði hann.
Þessu hafði hann verið að velta fyrir sér allt frá fyrsta degi.
Shelby leit á hann. Í augum hennar sá hann grallaraglampann sem hafði heillað hann á sínum tíma. Síða hárið bærðist í vindinum og hann varð gripinn löngun í hana enn á ný.
–Þetta er voðalega lítill bær. Ég held að við hefðum ekki komist hjá því.
Hann var á sama máli. Þau höfðu hins vegar þurft á stað að halda þar sem þau gátu hist í friði. Conor bjó á Drumcliffehótelinu þar sem afi hans, faðir og móðir höfðu vakandi auga með öllu, en móðir Shelby var nýkomin heim úr tveggja vikna ferðalagi til Klettafjallanna í Kanada. Svo höfðu þau farið í
gönguferðina og þegar þau fundu húsið á þjóðhátíðardeginum
fékk orðið flugeldasýning nýja merkingu.
Hann þrýsti henni nær sér og hún hjúfraði sig upp að honum meðan þau gengu heimleiðis.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Laglega, dökkhærða konan með pappakassann og sorpsekkinn þurfti á hjálp að halda.
Mark Delaney hafði fyrst tekið eftir henni daginn áður, ekki síst taglinu í hárinu sem honum fannst afar truflandi. Nú virtist stórslys vera í aðsigi svo að hann stökk niður úr stiganum sem hann notaði við að mála ufsirnar á Drumcliffe-hótelinu. Litlu munaði að hann sneri á sér ökklann. Síðan skokkaði hann yfir götuna og reyndi að leyna heltinni.
–Þarftu aðstoð?
–Ó, sagði hún, leit flaumósa á hann og var um það bil að missa kassann. –Já, takk.
Hann rauk til og greip kassann, sem reyndist vera léttur.
–Uppáhalds enska testellið mitt er í honum, sagði hún og kinkaði kolli í átt að kassanum. –Ég hefði átt að skipuleggja þetta betur, bætti hún við, nam staðar, greip andann á lofti og brosti.
–Ég heiti Laurel Prescott. Hver ert þú?
–Mark Delaney, svaraði hann og benti yfir götuna. –Foreldrar mínir eiga Drumcliffe.
Hunangsgular augnabrúnirnar lyftust. –Nú? Þá erum við nágrannar.
Hann lagði kassann frá sér á pallinn. Hún gekk til hans og hann sá að hún var með brún augu sem minntu á stórar möndlur.
Það leist honum vel á.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók