Rio McClintock setti olnbogana í rakan jarðveginn, bölvaði CIA og stillti sjónaukann. Hann horfði á veröndina, sem var skreytt með jólaljósum og virtist hanga yfir dökku Kyrrahafinu. Fólk var að spjalla saman, sötra rándýrt áfengi og óska sjálfu sér til hamingju. Hann gat næstum því heyrt glamrið frá glösunum og raddirnar frá staðnum sínum. Önnur veisla. Hafði þetta fólk ekkert að gera nema éta, drekka og vera glatt? 

Skrautperlur lentu á harðviðargólfinu og dreifðust í allar áttir. Callie Price hékk yfir gluggasylluna, fæt­urnir dingluðu í lausu lofti, flæktir í silkikjólinn, rétt fyrir ofan jörðina. Hún sparkaði með fótunum og reyndi að teygja fæturna, íklædda háhæluðum hvítum satínskóm, til jarðar. Loks missti hún takið, datt niður í blómabeð og grófst undir kjólnum. Hún brölti á fætur, stökk úr blómabeðinu og skildi annan skóinn eftir í rakri mold­inni.

FBI-fulltrúinn Da­na­ Croft beygði sig undir gula­ borða­nn sem a­fma­rka­ði vettva­ng glæpsins. Vindurinn feykti borða­num til og smellir frá honum heyrðust yfir bygginga­rsvæðið. Hún gekk til féla­ga­ síns, Steves Lubeck fulltrúa­, sem sa­t á hækjum sér við lík ungra­r konu... þeirra­r þriðju á tveimur mánuðum. Da­na­ ha­fði verið a­ð skipuleggja­ heimsókn á Ute-vernda­rsvæðið þa­r sem hún ólst upp... en ha­fði ekki ætla­ð a­ð eyða­tíma­num þa­r í a­ð leita­ra­ðmorðingja­.