Leo Logan heyrði í einhverjum fyrir aftan sig en það var of seint. Hann sneri sér við og greip í byssuna sína. En áður en hann náði að draga hana upp þá fann hann sársauka í handleggnum.
Hann sá hníf og sá manninn sem hélt á honum. Maðurinn var klæddur í svart frá toppi
til táar og var með skíðagrímu. Hann stökk á Leo til þess að stinga hann aftur.
Leo fann adrenalínið flæða og snöggreiddist.
Hann hafði ekki hugmynd um hver þessi hálfviti var en hann ætlaði sér ekki að standa kyrr á meðan hann reyndi að stinga hann.
Leo beygði sig niður og forðaðist hnífinn og í sömu hreyfingu kýldi hann manninn í magann. Maðurinn gaf frá sér hljóð sem líktist því sem kemur þegar lofti er hleypt úr blöðru.
Leo hafði greinilega náð góðu höggi á hann en ákvað að ganga lengra. Hann rétti úr sér og kýldi manninn í andlitið. Maðurinn féll ekki niður í jörðina en skjögraði aftur á bak og Leo kýldi hann aftur. Maðurinn féll á hnén og missti
hnífinn úr höndunum.
Leo heyrði annað hljóð. Fótatak fyrir aftan sig. Hann sneri sér við og náði að draga upp byssuna í þetta skiptið. En þetta var ekki sú ógn sem hann bjóst við. Þetta var bróðir hans, Barrett Logan lögreglustjóri.
Það kom honum ekki á óvart að sjá bróður sinn þar sem þeir voru á bílastæðinu fyrir framan lögreglustöðina í Mercy Ridge

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Kara Holland stóð í myrkrinu og beið eftir morð ingjanum.
Hún heyrði sinn eigin hjartslátt þegar hún hallaði sér að hlöðuveggnum, hún reyndi að hlusta en heyrði ekki neitt. Ekki ennþá. En hún hafði gert allt það sem henni datt í hug til þess að lokka hann fram.
Og hún var tilbúin. Hún var með Glock byssuna í hendinni og hún kunni að nota hana, því mátti þakka þjálfun hennar. Ef það mistækist þá ætlaði hún að nota þjálfun sína í varnarbrögðum. Það var hins vegar ekki öruggt að hún myndi ná að stoppa hann en hún varð að reyna. Hún var orðin þreytt á því að búa við þennan kæfandi ótta.
Loksins heyrði hún eitthvað. Þetta var bíll.
Síðan heyrði hún dyr lokast. Hann hafði loks ins komið.
Það næsta sem hún heyrði var fótatak. Hann fór hægt yfir. Varlega. Hann gekk beint að hlöðunni.
Hún hafði slökkt öll ljós nema í hnakka geymslunni og hún hafði skilið eftir rifu á hurðinni svo að ljósið lýsti aðeins fram. Hún hélt sig í skugganum við baggana þannig að þegar morðinginn kæmi inn þá myndi hún
sjá hann.
Kara heyrði í honum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Barrett Logan lögreglustjóri miðaði vasaljósinu niður í skurð og var að leita að líki.
Hann sá það ekki en hann vissi líka að hann myndi ekki finna neitt. Það var vandamálið við
að fá nafnlausa ábendingu. Það gæti einhver verið að plata. En þar sem hann var lögreglu
stjórinn í Mercy Ridge, Texas þá var þetta hluti af starfi hans.
Sérstaklega þessi ábending þar sem hann hafði fengið hana í gegnum skilaboð úr óþekktu
númeri.
Það er blóð nálægt bæjarmörkunum. Hún gerði það loksins. Hún myrti hann.
Barrett vissi ekki hver hún var en það var ekki eina orðið sem stóð upp úr að hans mati. Blóð,
loksins og myrti greip athygli hans líka. Ef þetta var hrekkur þá hafði sá sem sendi skilaboðin
viljað að hann stykki upp úr stólnum sínum til þess að rannsaka þetta sem fyrst.
Hann leit í kringum sig og gekk að bílnum sínum sem hann hafði skilið eftir í vegarkantin
um. Hann hafði sett ljósin á og var með háu ljósin á ef einhver skyldi vera á vappinu á þess
um tíma sólarhrings. Það var ekki líklegt. Þetta var sveitavegur og langt á milli bæja. Klukkan
var líka að vera eitt að nóttu til og flestir farnir að sofa. Mercy Ridge var ekki beint partíbær.
Barrett lýsti upp skiltið sem var minnst á í skilaboðunum. Þetta skilti benti ekki bara

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Fulltrúi Jack Slater hafði ekki fyrr stöðvað pallbílinn fyrir framan litla sveitahúsið þegar hann var stokkinn út og síðan upp á verönd hússins með skammbyssuna á lofti. Hann stökk að útidyrum hússins en skimaði um leið niður eftir veginum og yfir garðinn til þess að fullvissa sig um að hættu steðjaði ekki að. Hann varð ekki var við neitt en það þýddi þó ekki engin hætta væri á ferðum og það var einmitt ástæða þess að hann hafði hraðað sér hingað þegar símhringing barst frá Lucille Booker, hjúkrunarkonunni sem hafðist við í húsinu. Hann var rokinn af stað um leið og Lucille sagði: „Það gæti verið komið upp vandamál, fulltrúi,“ og var auðheyrilega mikið niðri fyrir. Jack vissi sem var að ekki var rétt að tala um gæti verið í þessu sambandi. Vandamál var komið upp. Lucille hafði sinnt þessu starfi í heila þrjá mánuði án þess að hann hefði orðið þess var að hún hefði áhyggjur af einhverju en að þessu sinni hafði hún verið meira en áhyggjufull. Óttaslegin var líklega réttara orð. Jack hafði ekki fyrir því að banka, heldur reif upp lokið á boxinu fyrir utan dyrnar og stimplaði inn kóða á talnaborðið sem þar var. Síðan beið hann óþolinmóður í þá stuttu stund sem tók

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Eli Slater vaknaði við undarlegt hljóð. Það var einhver fyrir utan.

Honum fannst hann hafa heyrt fótatak en kannski var þetta bara dýr á veiðum. Hann bjó út í sveit og því var alltaf möguleiki á villtum dýrum í kring.

Þegar hann heyrði hljóðið aftur leit hann á vekjaraklukkuna sem var á náttborðinu. Það var rétt eftir miðnætti. Hann bölvaði, vegna þess að hann vissi að hann gæti ekki sofnað aftur nema hann færi fram úr og athugaði hvort þetta væri nokkuð innbrotsþjófur. Það væri þá heimskur innbrotsþjófur sem væri að brjótast inn í hús lögreglumanns. Lögreglumanns sem var vopnaður og pirraður. Eli hafði lokið langri vakt og var þreyttur.

Hann fleygði sænginni af sér og leit á símann til þess að athuga hvort hann hafi fengið skilaboð frá fjölskyldu sinni. Hann átti þrjá bræður og þar sem þeir voru allir lögreglumenn þá gæti hafa komið upp neyðartilvik. En það voru engin skilaboð.

Hann fann magann á sér fara í hnút.

Hann var feginn að það var ekkert að en það hefði getað verið ástæðan fyrir heimsókn svona seint. Ef þetta var ekki einhver úr fjölskyldunni, hver gæti það verið?

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Um leið og lögregluþjónninn Owen Slater stöðvaði pallbílinn fyrir utan húsið sitt vissi hann að eitthvað var að.
Engin ljós voru kveikt, ekki einu sinni ljósin á pallinum eða í glugganum á barnaherberginu á efri hæðinni.
Klukkan var rúmlega átta. Það þýddi að kominn var háttatími hjá Addie, dóttur hans, en hún svaf alltaf með kveikt á lampanum.
Barnfóstran, Francine Landry, hefði án efa sent honum skilaboð ef rafmagnið hefði farið af.
Þar að auki hafði Owen þegar séð ljós í útihúsinu.
Það var ekki óvenjulegt, enda logaði oft ljós þar, en ekkert var greinilega að rafmagninu.
Owen var bæði pabbi og lögga. Þess vegna hugsaði hann allt það versta og hjartað herti á slættinum. Ef til vill hafði eitthvað farið úrskeið­ is. Hann hafði handtekið býsna marga í áranna rás og ef til vill hugði einhver þeirra á hefndir.
Besta leiðin til þess var að ráðast inn á heimili hans, þar sem hann taldi víst að þau feðginin ættu griðastað.
Skelfingin magnaðist þegar hann hugsaði um þann möguleika að dóttir hans væri í hættu.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Þegar Gemma Hanson opnaði útidyrahurðina var dauðaþögn í húsinu.
Öryggiskerfið gaf ekki frá sér neitt hljóð.
Ekkert blikkandi ljós sem varaði hana við að kerfið myndi fara í gang eftir tíu sekúndur. Það þýddi bara eitt, það hafði einhver átt við kerfið.
Morðinginn hafði fundið hana.
Óttinn kom, ískaldur eins og rakvélablað sem skarst í hana og hann dró fram minningarnar.
Minningar sem skáru dýpra í huga hennar en óttinn.
Hún missti pokann og lyklana sem hún hélt á og greip byssuna sína sem hún var með í veskinu. Hún varð samt einhvern veginn hræddari við það að halda á byssunni vegna þess að innst í huga sér vissi hún að það yrði ekki nóg
til þess að stoppa hann.
Nei.
Morðinginn myndi ná henni í þetta skiptið.
Hann myndi klára það sem hann byrjaði á fyrir ári síðan og hann myndi vera viss um að slitróttur andardráttur hennar væri hennar síðasti.
Hún stóð kyrr og reyndi að hægja á hjartslættinum svo hún gæti hlustað eftir honum inni í litla húsinu. Það myndi þýða lítið að hlaupa. Hún hafði lært það af fyrri kynnum við hann, hann vildi láta hana hlaupa.
Þetta var leikur fyrir honum og hann var góð­ ur í leiknum, þannig náði hann að skjóta þrem skotum í hana áður en hún náði að flýja, síðast þegar þau hittust.
–Hvar ertu? spurði Gemma og stóð enn í dyrunum. Hún náði bara að hvísla orðin. Húsið var hljótt, of hljótt. Þögult sem gröfin.
Hann svaraði ekki, enginn svaraði, þannig að Gemma prófaði aftur. Í þetta skiptið ákvað hún að nota nafnið hans.
–Eric?
Rödd hennar var aðeins sterkari í þetta skiptið og hún hljómaði sterkari en hún var. Það var samt ekki nóg til þess að hræða hann í burtu. Ef Eric Lang væri hræddur við eitthvað þá vissi Gemma ekki hvað það var. Þrátt fyrir að það væri hennar sérgrein, að vita ótta annarra.
Það var sérgrein hennar, leiðrétti hún sjálfa sig.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Raleigh Lawton lögreglustjóra leist ekki á þetta.
Glerið í útidyrahurð hússins var mölbrotið og stólunum á veröndinni hafði verið velt um koll. Hvort um sig gat bent til einhverra átaka.
Þetta fékk hjartsláttinn til að herða á sér og hann dró byssuna upp, vonaði að hann þyrfti ekki að nota hana. Hann vonaði líka að það væri einhver skýring á brotna glerinu og stólunum. Kannski var allt í lagi með konuna sem bjó í þessu litla húsi. Raleigh hafði fleiri en eina ástæðu til að vona það því konan, Sonya Burnley, var komin níu mánuði á leið.
Hann hafði þekkt hana alla ævi og þess vegna hafði hann ekki hikað við að fara og athuga um hana þegar læknirinn í mæðraskoð­uninni hringdi og sagði honum að Sonya hefði ekki mætt í eftirlit. Í stórborg hefði svona lagað ekki verið athugað en í litlum kúrekabæ eins og Durango Ridge vakti það vissulega athygli.
Rigningin dundi á honum þegar hann steig út úr bílnum. Hellirigning, enn meiri en veðurspár höfðu gert ráð fyrir. Hann var með regn­ úlpu meðferðis en vildi ekki tefja tímann með því að klæða sig í hana en hann var vel á verði meðan hann hljóp upp tröppurnar á veröndinni.
–Sonya? kallaði hann og lagði við hlustir.
Ekkert.
Hann tók um hurðarhúninn. Ólæst. Hann gekk inn, blótaði. Húsgögnin inni höfðu líka verið færð úr stað, brotinn lampi lá á gólfinu og stofuborðið á hliðinni. Raleigh tók upp símann og ætlaði að hringja eftir liðsauka en sá eitthvað útundan sér.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók