Halló, Bart, sagði Lila Lockhart ríkisstjóri mjúklega í farsímann. Hún var með lífverði með sér, hafði ekkert næði og þannig hafði það verið eftir tilræðið. –Lila, gott að þú hringdir. Hafa borist fleiri hótanir? –Ekkert hefur gerst síðan Rory Stockett skaut á mig, sem betur fer. Ég vildi bara hringja til að þakka þér og mönnum þínum fyrir alla hjálpina. Ég hefði ekki komist í gegnum síðustu vikur án þess að vita að þú gættir mín.

Matt Soarez horfði á Faith svífa yfir snjáðan gólfdúk matsölustaðarins með bakka með óhreinum diskum í höndunum og bros á vörum. Þótt komin væri á steypirinn sigldi hún lipurlega á milli borða og stóla og tók eftir því hvaða kaffibolla þurfti að fylla á.Þegar hún opnaði dyrnar að eldhúsinu með olnboganum, gjóaði hún augunum á Matt. Í huga hans ómaði texti við lag eftir Neil Young um óþekkta goðsögn.

Parker McKenna fraus. Á boðskortinu hafði ekkert verið minnst á að deila fínni máltíð með morðingja, en hann var nokkuð viss um að það orð lýsti best manninum í horninu hægra megin.–Sækjast sér um líkir, tautaði Parker við sjálfan sig.En Parker hafði aðeins drepið þegar annað kom ekki til greina, þegar hann hafði neyðst til að gera það til að vernda einhvern.

Fjórði júlí byrjaði eins og hver annar sumarmorgunn. Lucy Knowlton vaknaði, vel hvíld eftir draumalausa nótt, og fór í sturtu. Svo fékk hún sér sinn venjulega morgunverð... hafrahringi með jarðarberjum og öndlumjólk... á meðan sólin skein inn um opinn eldhúsgluggann.Morgunloftið var enn svalt en hún vissi að það myndi hlýna þegar liði á daginn.

Ef ég hefði samþykkt að hitta geðlækninn frá alríkislögreglunni eins og yfirmaðurinn vildi, hefði geðlæknirinn örugglega mælt með þessu, hugsaði Sam Connelly þegar hann lagði bílnum fyrir framan gistiheimilið Bachelor Moon.Gistiheimilið var staðsett rétt fyrir utan smábæinn Bachelor Moon í Louisiana og var allstórt hús á tveimur hæðum. Það var umkringt fallegum trjám og fremri verönd in var stór og breið.

Í hernum hafði Harm Connolly verið tengdur vandamálum. Ekki af því að hann skapaði vandamál, heldur af því að hann leysti úr þeim, og hann laðaðist helst að vandamálum sem erfitt var að leysa.En þessa stundina sá hann óleysanlegt vandamál og fannst það ekkert skemmtilegt.

Það var kæfandi hiti þennan dag. Svo heitt að erfitt var að ná andanum. Óbærilega heitt. Lily Campell steig niður af gangstéttarbrúninni og fann um leið hvernig malbikið brenndi iljar hennar þrátt fyrir þykka sandalana. Áfangstaðurinn var aðeins tveimur göt­um neðar. Skrifstofa lögreglustjórans. Hún myndi nú lifa af að ganga tvær götur til viðbótar? Eða hvað?

Ein húsalengd í viðbót. Sophie Campbell þurfti ekki að fara lengra. Jæja þá, kannski var hellirigning og hún með hliðar­tösku fulla af þungum bókum og troðfullan innkaupapoka. Kannski hafði hún aldrei getað ímyndað sér að októberkvöld í Virginíu væru svona köld og hún var rennandi blaut og fjanda­kornið, henni var illt í fótunum. En samt... hún ætti að komast síðasta spölinn, var það ekki?