Alexandra Katherine Prendergast, hvað segir þú? Sek...? Dómarinn hikaði og teygði á kveljandi augnablikinu svo að hjarta hennar herptist af sársauka.Þegar Alex hélt að hún myndi öskra af gremju og niðurlægingu bætti hann hæðnislega við –...eða saklaus?Munnur hennar var skraufþurr. Tungan virtist tvisvar sinnum stærri en venjulega. Tárin runnu niður vanga hennar.

Hann hafði keyrt alla nóttina til að forðast þyngstu umferðina. Nú stöðvaði hann bílinn á vegarkantinum til að sjá sólina rísa og Benedict Legrange fann efasemdirnar brjótast upp á ný. Hvað vonaðist hann til að gera með því að koma hingað? Hann þekkti sannleikann betur en nokkur annar, hví var hann að sóa tímanum? Hann var ekki faðir barnsins.

Camille Lawson ýtti upp stofuhurðinni og gekk inn. Hann var þar sem hjúkrunarkonurnar á sjúkrahúsinu höfðu sagt að hann héldi áreiðanlega til. Þarna sat hann við lítið borð, sötraði kaffi og las dagblaðið. Hún nýtti tækifærið að virða hann fyrir sér áður en hann yrði hennar var. Hávaxinn, grannur og fáránlega myndarlegur með sitt kolsvarta hár sem farið var að grána lítilsháttar í vöngunum. Það hefði átt að gera hann ellilegri en sú var ekki raunin. Ef eitthvað var, þá gerðu gráu hárin hann enn myndarlegri.

Kannski var til einföld leið til að útskýra af hverju hún hafði þóst vera tvíburasystir sín, tælt karlmann í rúmið til sín með blekkingum og farið úr bænum án þess að segja nokkrum. Kannski var til einföld leið til að útskýra það án þess að hljóma eins og tillitslaus og siðlaus drusla. En Jena Piermont fann leiðina ekki. –Þú hefur verið heima í tvær vikur, sagði Jaci, tvíburasystir Jenu, og hallaði sér aftur í sófanum til að geta lyft fótunum upp á sófaborðið.

Ian Calvin Eddelton, sem félagarnir í hernum kölluðu Ísmanninn, leit upp á ljóshærðu, bláeygðu, beru fegurðardísina sem sat klofvega yfir nöktum lærum hans og hélt honum niðri með lófunum. Eins og svona fíngerð dama gæti haldið honum niðri ef hann vildi ekki láta halda sér niðri.–Þú þarft ekki að gera þetta. Hann neyddi orðin út þótt heilinn reyndi að eyða þeim. Grín sem breyttist í ögranir hafði aldrei áður leitt til þess að þau rifu sig úr fötunum.

Maggie Tilden elskaði að liggja í myrkrinu og hlusta á regndropa skella á bárujárnsþakinu. Best var að liggja ein og hlusta. Stóra rúmið hafði hún út af fyrir sig. Rúmið var hennar. Hún hafði leigt íbúðina... hluta af stærsta húsinu í Corella Valley... í sex mánuði og hún naut kyrrðarinnar til fulls.

Af hverju var hann hérna? Augnaráð Marks Branson færðist í hundraðasta skipti að litla barninu sem stóð hjá honum við altarið. Dökk jakkaföt stráksins og rautt bindið voru eins og hans eigin föt. Þeir hefði getað verið feðgar. En það voru þeir ekki. Augnaráð hans færðist til vinstri og hvíldi á brúðarmeynni handan gangsins.

Við erum bara að setja plástur yfir gapandi sár.Dr. Matt Palermo var að reyna að laga slagæð í læri og leiddi hjá sér taut læknisins við hlið sér því hann vissi að kolleginn meinti þetta ekki bókstaflega. Á börunum við hliðina beið áverki sem var jafn ógnvekjandi og sá sem Matt var að reyna að laga núna. Nema hvað fótleggur sjúklingsins var löngu horfinn, týndur einhvers staðar í regnskóginum.