Mannvera, sem var svartklædd frá hvirfli til ilja, steig út úr
bílnum farþegamegin.
Hávaxin. Sterkleg. Teygði sig í eitthvað sem hlaut að vera
þungur bakpoki í aftursætinu og lyfti honum fyrirhafnarlaust á
aðra öxlina.
Og svo sneri hann sér við og Rebecca sá andlitið undir hárinu
sem var eins svart og einkennisbúningurinn. Hún sá miskunnarlausa
andlitsdrætti mannsins sem hún hataði svo heitt að
áfallið rændi hana andardrættinum og fékk hjartað til að slá svo
hratt að það var sársaukafullt við rifbeinin.
–Getur ekki verið.
–Hvað? Gráhærður maður í einkennisbúningi með merki
stærstu þyrlubjörgunarsveitar Nýja Sjálands færði sig frá
litlum hópi fólks framan við stórt kort sem þakti vegg
inni á skrifstofu hans á annarri hæðinni. –Sagðirðu eitthvað,
Bec?
Orðin höfðu verið eins og kvalafull stuna innra með henni
en hún hafði greinilega sagt þau upphátt. Kannski höfðu þau
meira að segja borist lengra en til eyrna yfirmannsins, Richards.
Það gæti útskýrt af hverju maðurinn fyrir utan hafði snúið
höfðinu svona snöggt til að líta upp. Af hverju augnaráðið
hafði lent beint á andliti hennar.
Hún fann hvernig hann varð grafkyrr þegar hann þekkti
hana. Var erfitt að bera svona þunga sektarkennd?
Hún vonaði það.
–Aha... nú var röddin

Stephanie stansaði fyrir utan opnar dyr sjúklingsins til að koma
skikki á hugsanirnar. Hún sá að Jason var þegar inni á stofunni.
Hluti af samkomulaginu var að Stephanie fylgdist með þessu
máli og öðrum sem Jason sæi um næstu sex mánuðina. Það var
bæði gott og slæmt að neikvæð umfjöllunin hafði leitt til þess að
færri sjúklingum var vísað á Sheffield Memorial. Hún vissi ekki
hvernig hún hefði getað sinnt þessum aukaskyldum ofan á allt
annað. En morgunógleðin var þó nokkurn veginn hætt núna.
Áður fyrr hafði það ekki verið neitt vandamál að hún blandaði
sér í hans mál. Þótt yfirmannsstaða hennar sæi til þess að hún
gæti ekki eytt of miklum tíma í að sinna sjúklingum, hafði Jason
alltaf boðið henni að hjálpa sér í málum sem h

Jordan Brand opnaði fyrir bensíngjöfina á svarta Ducatimótor hjólinu sínu og brunaði yfir gatnamótin áður en ljósið
varð rautt. Hún hallaði sér fram og stýrði hjólinu á milli bílanna tveggja fyrir framan, ákveðin í að spara tíma með því að
búa sér til þriðju akreinina. Henni var sama þótt öðrum
ökumönnum líkaði ekki við það hvernig hún stytti sér leið.
Þetta var Kalifornía. Hér hafði enginn efni á því að kasta steinum.
Jordan fór fram úr skærgulum Escalade og beygði til hægri
inn á Broadway. Hún lét sem hún sæi ekki hámarkshraðaskiltið, enda þurfti stundum að brjóta svona veigalitlar reglur.
Hún gaf í, beygði til hægri og keyrði í öfuga átt eftir einstefnugötu. Hún vék sér fimlega hjá bíl sem kom á móti,
sveigði upp að gangstéttinni á stað þar sem ekki mátti leggja og
hemlaði snögglega. Síðan setti hún standarann á og drap á vélinni.
–Hvaða geðsjúklingur lagði til að þú fengir ökuleyfið aftur?
Jordan tók af sér hjálminn og brosti breitt til digra, húðflúraða mannsins sem stóð fyrir utan húðflúrsstofuna. –Hvort
okkar heldurðu að nái að verða gamalt, Chappy? Ökufanturinn
ég eða reykingamaðurinn þú?
Chappy glotti og saug ofan í sig reykinn úr síulausu sígarettunni sinni. –Það er spurning.
Jordan vatt sér af hjólinu, stakk hjálminum undir handlegginn og gekk til mannsins. Hún teygði sig í sígarettuna, tók

Hann hafði ekki búist við að það yrði svona skrýtið, að
ganga inn á bráðamóttöku Willowby-sjúkrahússins.
Þangað hafði hann komið nógu oft sem barn... handleggsbrot, snúinn ökkli og eftirminnileg heimsókn vegna
lungna bólgu eftir að hafa lent ofan í skurði. Það hafði
verið Bill að kenna. Bill hafði grátið af því að kötturinn
hennar datt niður í brunninn... Bill að haga sér stelpulega!
Whillimina Florence de Groote... vinkona hans, Bill.
Móðir Bill hafði loks eignast dóttur eftir sex syni.
Henni hafði fundist nafnið vera fallegt og kvenlegt, en
strax og hún lærði að tala hafði Bill ákveðið að hún væri
ein af strákunum og haldið því fram að hún héti Bill.
Nafnið hafði haldist við hana.
Hann var sokkinn í fortíðina og hrökk í kút þegar
konan sem hafði mætt honum við dyrnar... Lesley?...
talaði.

Eitt andvarp sagði allt og fyrir Deönnu Lambert tjáði andvarpið
fortíð, nútíð og framtíð. Hún starði á andlit sitt í speglinum í
góða mínútu, vissi ekki hvað andlitið sem starði á móti var að
segja henni. Gera það? Ekki gera það? Krossa fingurna og
vona það besta?
–Það er engin hjálp í þér, sagði hún við spegilmynd sína, lyfti
svo upp rauða toppnum og safnaði kjarki til að skoða magann á
sér einu sinni enn. Hún strauk burt annað tár. Upp og niður.
Þannig var líf hennar nú. Upp og niður. –Ég vildi að ég vissi
hvað ég á að gera. Vildi að einhver segði mér það bara. En í aðstæðum
eins og hennar var ekki til neinn leiðarvísir. Aðeins eftirsjá.
Meiri eftirsjá en hún kunni að eiga við. Og sársauki. Guð,
sársaukinn var þrúgandi.
Deanna virti fyrir sér magann, sem var orðinn hluti af daglegri
rútínu hennar. Hún glennti sundur fingurna yfir heitu
holdinu, sagði sér að hún fyndi fyrir barninu undir fingurgómunum.
Það var kjánalegt af henni en barnið var hennar eina
tenging við Emily, og hún vildi halda í þá tengingu. Finna fyrir
tengingunni eins og áður. Reiða sig á hana.
En það gat hún ekki. Ekki lengur. En þetta barn... það var
öðruvísi. Von sem hún var ekki tilbúin að taka á móti. Leyfi til
að halda áfram. Blessun sem hún gat þegið.
Annað tár rann niður vanga hennar og hún kramdi það með

–Við erum komin með gjafa. Max Maitland setti höndina á öxl
bróður síns. Fyrsta skrefið í því að laga allt saman. Guð mátti
vita að það var þörf á því. Líka hugrekkis og hæfileika hans
sem skurðlæknis.
Líf Jamie litla valt á því að þetta tækist. Mistök komu ekki
til greina. Ekki núna. Ekki þegar svona mikið var í húfi.
–Já, við erum með gjafa. Augu Mitchells ljómuðu af von
þegar þeir gengu að borði hjúkrunarfræðinganna. –Mig.
–Ha? Nei. Það var slys... verið er að fljúga með nýrun hingað.
Við þurfum að gera nokkrar rannsóknir en við fyrstu sýn virðist
allt henta. Max gat ekki hætt á að hafa bróður sinn einnig á
skurðarborðinu. –Ég sé um ígræðsluna, auðvitað. Við erum
bara að bíða eftir öðrum í teyminu.
–Nei. Ég vil gera þetta. Ég vil gefa syni mínum nýra. Ég
verð að gera þetta, fjandinn hafi það. Barkakýlið hreyfðist upp
og niður í hálsinum á Mitch þegar hann kyngdi. Hann hélt um
brún skrifborðsins svo hnúarnir hvítnuðu.
Max vissi hve erfitt það hafði verið fyrir bróður hans að
verða faðir. Enn erfiðara að komast að því að barnið sem hann
var nýlega búinn að hitta myndi deyja án hjálpar.
Max dró hann burt frá símunum, skjáunum og gráti barnanna,
og leit svo í augun á Mitch. Grjóthart augnaráðið sem
hann notaði speglaðist í augum bróður hans. Augu þeirra voru
svo lík. Maitland-augu. Eins og Jamie hafði. Bróðursonur
hans.
Max varð þungt fyrir brjósti. Hve lengi hafði hann óskað

–Viltu koma og líta á þennan unga strák fyrir mig, Katie?
Það mátti heyra eitthvað skrýtið í rödd Colins McKenzie
og Katie leit upp til hans, velti fyrir sér hvað hefði truflað
aðstoðarvarðstjórann sem yfirleitt var svo afslappaður.
–Auðvitað. Hún hafði verið að leita í skápunum að
sjúkrabirgðum, athuga hvort hún þyrfti að panta eitthvað,
en nú hætti hún því og sneri sér að honum. –Hvað er að?
Hún var á vakt á lögreglustöðinni tvö kvöld í viku,
fyrri part kvöldsins aðra vaktina og seinni partinn hina,
sem passaði vel við vaktirnar hennar sem barnalæknir á
bráðamóttöku sjúkrahússins. Hér gerðist aldrei neitt
merkilegt.
Samfélagið á skosku eyjunni var lítið, glæpir voru fátíðir
og hlutverk Katie sem læknir lögreglunnar var yfirleitt
að sinna smotteríi eins og að búa um rispur eða meta
ástand ungmenna sem höfðu innbyrt of mikið áfengi