–Karlmaður sem var endurlífgaður eftir hjartastopp er að koma frá Courtney Place, sagði nýjasti hjúkrunarfræðingurinn á bráðamóttöku Wellington-sjúkrahússins og skellti símtólinu niður. –Fimmtíu og tveggja ára, endurlífgaður með hjartahnoði af vegfaranda. Kemur innan fimm mínútna. –Takk, Cody, sagði dr. Harper White. –Inn á númer tvö þegar hann kemur. Cody Brand lækkaði róminn svo aðeins hún heyrði. –Og hann er undir áhrifum. Hann hristi höfuðið. –Svolítið snemma dags, þykir mér. Harper leit á veggklukkuna. 11:45. Snemma? Varla. Ekki í heimi slysa og slæmra atvika. –Vonandi er hann rólegur núna. –Heldurðu að hann þakki heillastjörnunum og lofi að hætta að drekka? Cody glotti. –Gangi þér vel með það. Þetta bros gat fært manninum hvað sem var... en ekki frá henni. Hún varð þó að einbeita sér að því að láta ekki undan hrifningunni. –Líklega er það bara óskhyggja af minni hálfu. Harper horfði á Cody arka inn á stofu tvö og fara yfir búnaðinn þar, þótt allt hefði verið undirbúið fyrir tæpum klukkutíma, eftir að miðaldra sjúklingur hafði fengið meðhöndlun við bráðaofnæmisviðbrögðum. Nýi hjúkrunarfræðingurinn tók enga áhættu. Harper kunni að meta það en stundum pirraði það hana. Annað starfsfólk á deildinni vann sitt starf jafn vel. Hún hristi höfuðið rólega. Kannski var Brand hjúkrunarfræðingur enn að venjast nýja

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Það leið ekki yfir Tracy Hinton. Maginn herptist saman og kútveltist þegar dauðafnykurinn fyllti vitin en einhvern veginn hélt hún sjálfsstjórninni. Það kom ekki til greina að róa sig með rólegum og djúpum andardrætti því hún vildi síst af öllu anda að sér núna. –Hve margir? Hún setti hlífðargrímuna yfir nefið og munninn. –Sex látnir til þessa en flestir í bænum eru veikir. Pedro, einn af starfsmönnunum hennar í færanlegu heilsugæslunni kinkaði kolli að einföldu múrsteinshúsi á vinstri hönd þeirra, þar sem mannvera lá í fósturstellingu. Annað lík var á jörðinni nokkrum metrum frá. –Það eru nokkrir dagar síðan þau dóu. Hvað sem þetta var voru áhrifin skyndileg. Þau reyndu ekki einu sinni að komast á sjúkrahús. –Líklega voru þau of eik. Svo eru 30 kílómetrar í næsta sjúkrahús. Piauí, eitt fátækasta hérað Brasilíu, var viðkvæmara fyrir slæmu m sýkingum en ríkari svæði og í mörgum svona bæjum voru reiðhjól einu farartækin fyrir utan tvo jafn fljóta. Það var nógu erfitt að komast 30 kílómetra þegar maður var ungur og hraustur, það höfðu þessi grey ekki verið. Bílar voru munaður sem fæstir höfðu efni á. Hún myndi ekki vita fyrir víst hvað hafði ollið dauða fólksins fyrr en hún skoðaði líkin og tæki sýni. Næsta sjúkrahús með greiningarrannsóknarstofu var í 160 kílómetra fjarlægð. Hún yrði að láta yfirvöld vita af þessum faraldri. Sem þýddi að hún þyrfti að eiga við Ben.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Grant Smythe læknir gjóaði augunum á vögguna. Aðeins einn dagur var liðinn frá því að faðir hans og stjúpa voru lögð til hinstu hvílu og barnfóstran hafði hætt. Gekk bara út. Hvað annað gæti farið úrskeiðis? Faðir hans snéri sér eflaust við í gröfinni núna vegna þess að Grant hafði verið veitt forræði yfir litlu hálfsystur sinni. Hann var nokkuð viss um að faðir hans hafi aldrei ætlað sér að segja barninu frá því að það ætti systkini. Grant gekk um gólf í anddyrinu á fyrrum heimili föður síns. Hvar er barnfóstran? Hvenær ætlar þessi kona að koma? Hann leit á klukkuna á símanum. Hún ætti að vera komin. Það var beðið eftir honum á skurðstofunni. Lifrin sem átti að græða í sjúklinginn gæti ekki beðið að eilífu. Barnið kjökraði. Grant renndi fingrunum í gegnum hárið. Þetta var enn ein leið föður hans að láta honum líða eins og hann gæti ekki gert neitt rétt. Síðasti sjúki brandarinn. Kjökrið breyttist í grát. Hvar var...? Hvað hét hún aftur...? Sydney, Sara, Sharon eða eitthvað. Barnið gaf frá sér kröftugt öskur. Hvað var að? Hann hafði ekki komið nálægt börnum síðan hann var í læknaskólanum. Þá hafði það líka varað stutt. Barn. Hann var svo bitur að hann gat ekki einu sinni kallað litla krílið sínu rétta nafni. Grant leit á grettið lítið andlit barnsins sem bjó sig undir að gefa frá sér aðra roku. Lily. Hann ætti ekki að láta gremjuna í garð föður síns bitna á saklausu barni. –Lily, hvíslaði hann. Hún lokaði munninum og horfði á Grant. Hann rak í rogastans. Barnið var gullfallegt. Hún var svo lík Evelyn. Móður sinni. Konunni sem hann hafði ætlað að kvænast. Lily hefði getað verið dóttir hans. Í það minnsta

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

–Þá byrjar það, sagði Kristie og stakk höfðinu inn í herbergi frænku sinnar. –Hvað byrjar? spurði Jess og lauk við fléttuna og setti rauða prjónahúfu yfir ljóst hárið. Hún tók upp sólgleraugun sín og skíðahanskana áður en hún elti frænku sína út úr fimm stjörnu íbúð fjölskyldu þeirra. –Aðgerðin. Að finna kærasta handa Jess, sagði Kristie. –Ha? Af hverju? –Af því að þú ert að verða átján ára og þú veist ekki hverju þú hefur misst af. Það er kominn tími til að finna gullfallegan strák handa þér. Strák sem þú stenst ekki, einhvern sem getur kysst sér leið inn í fílabeinsturninn þinn og sópað undan þér fótunum. Við höfum talað um þetta. Þær höfðu gert það en Kristie var alltaf að tala um stráka á einn eða annan hátt og Jess hunsaði hana að mestu leyti. Kristie var vitlaus í stráka... hún varð ástfangin á svona tveggja vikna fresti... en Jess var öðruvísi. Flestir strákar sem Jess hitti virtust vera óþroskaðir og kjánalegir. Hún skildi ekki hvaða læti þetta voru. Sautján og átján ára strákar voru einmitt það. Strákar. Og Jess vildi draumaprins. Draumaprinsinn kæmi þegar hann kæmi. Hún efaðist um að Kristie gæti kallað hann fram. –Ég held að þú sért að gleyma nokkru, sagði Jess þegar þær létu skíðin falla á snjóinn og festu við klossana, tilbúnar að takast á við fyrsta skíðadaginn í Moose River Alpine Resort.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Að vera einstæð móðir var erfitt og hún fékk allan þann stuðning sem hún gat viljað frá ættingjum og vinum. Þar sem hún var einkabarn átti hún því miður hvorki bróður né systur sem gátu tekið þátt í lífi Charlies. Hann átti enga móðursystur eða móðurbróður, það voru engin systkinabörn. Ekki hennar megin og ætt föðurins skipti ekki máli því hann var bara upplýsingar á blaði. Tölfræði sem hafði höfðað til hennar. Stundum velti hún fyrir sér hvort hún ætti að eignast annað barn svo Charlie yrði ekki alinn upp einsamall. Del trúði því að börn hefðu gott af að eiga systkini og ætlaði að hugsa málið betur eftir eitt eða tvö ár. –Við finnum út úr því, Charlie, sagði hún við barnið sem hún hélt á. –Á einn eða annan hátt fær þetta hamingjuríkan endi. Að vera einhleyp móðir tók heilmikinn tíma þegar þau voru bara tvö... hún og Charlie. Hún varð alltaf hissa á því hvernig svona lítið barn gat tekið svona mikinn tíma á hverjum degi. Það var eins og hann reyndi alltaf að trufla hana þegar hún átti lausa stund. En hún elskaði þetta, elskaði það val að hafa orðið einstæð móðir. Enginn faðir var í spilinu, nema sæðisgjafi 3045, og hún var þakklát fyrir góð gen hans því hann hafði gefið henni heilbrigt og fallegt barn. Fullkomið barn, hvað hana varðaði.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Heima í Englandi hafði þetta virst svo góð hugmynd. Nú var hún ekki jafn viss. Hvað ef eitthvað færi úrskeiðis, eitthvað sem hún hafði ekki séð fyrir? Hún gæti skapað fleiri vandamál ef hún færi ekki varlega. Amy Prentice fann kvíðann vaxa á meðan hún og átta ára sonur hennar, Jacob, biðu í röðinni við ferjuna sem færi með þau á litlu grísku eyjuna Constantis. Allt hafði virst svo einfalt þegar þau lögðu af stað um morguninn. Hún færi með Jacob til Constantis í frí og á meðan segði hún honum að faðir hans væri grískur. Þessa stundina vissi Jacob mjög lítið um föður sinn annað en það að hann væri læknir og ynni í Bandaríkjunum, þess vegna hittu þau hann aldrei. Jacob hafði sætt sig við það án þess að spyrja nokkurs, eða hafði að minnsta kosti gert það þar til börnin í bekknum hans fóru að stríða honum. Mörg barnanna bjuggu líka hjá einstæðum foreldrum en þau áttu þó einhvers konar samband við hitt foreldrið

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók.

Undanfarið ár hafði verið Dylan Jacobs erfitt, svo ekki væri dýpra í árinni tekið. Hann hafði ekki einasta komist að því að hann ætti barn, heldur að móðirin, sem hafði leynt hann barninu, lægi fyrir dauðanum. Hann langaði til að vera henni reiður fyrir hvort tveggja, en gremjan hafði fjarað út á leiðinni að spítalanum þar sem hún lá banaleguna. Og um leið og hann horfði í grænu augun dóttur sinnar, sem voru nákvæmlega eins og augun hans, bráðnaði hann fyrir henni.
Það hafði verið auðvelt að heillast af Maribel. Hún var rjóð í kinnum, dökka hárið var liðað og hláturinn yndislegri en sólargeisli.
Hins vegar hafði herþjónusta hans í Afganistan verið barnaleikur miðað við það að ala upp og annast tveggja ára telpu sem hafði nýlega misst allt sem hún átti.
Eitt ár gat svo sannarlega skipt sköpum.
Dylan settist á hækjur sér við enda gangsins, rétt utan sjónmáls, og hlustaði á hljóðið í rafmagnstannburstanum hennar Maribel uns það þagnaði. Næst heyrði hann létt fótatak hennar á bambusgólfinu á ganginum. Hann kannaðist við leikinn, enda höfðu þau farið í hann á hverjum morgni síðan hún fluttist til hans í
Mason Ridge. Hún

Sam Marcus stóð í stúkunni fyrir ofan skurðstofuna í St. Francis of the Valley spítalanum og beið þess að barnið hans missti auga. Sem barnalæknir hafði hann orðið vitni að mörgum skurðaðgerðum en aldrei aðgerð á neinum sem hann unni. Í þetta skiptið þurfti hann stuðning svo hann hallaði sér að glugganum til að sjá son sinn betur og til að fæturnir gæfu sig ekki.
Hann horfði á svæfingalækninn svæfa litla drenginn og skurðlækninn undirbúa aðgerðina. Hjartað barðist í brjósti hans og svitinn perlaði á efri vörinni er skurðlæknirinn gerði fyrsta skurðinn. Hann þerraði svitann skjálfhentur og reyndi að átta sig á því sem var að gerast.
Augað fjarlægt með skurðaðgerð.
Tæplega þriggja ára sonur hans, sem hann hafði nýverið ættleitt, var með sjónukímfrumnaæxli svo það þurfti að fjarlægja augað. Hann kyngdi og hristi höfuðið, enn ekki fær um að trúa þessu.
Hann hafði heillast af Danilo, litla munaðarleysingjanum, í síðustu læknaferð hans til Filippseyja. Fellibylur hafði skollið á og eftir stóðu mörg munaðarlaus börn sem þurfti að sinna. Hann hafði ekki verið að leita að syni eða dóttur. Nei, það hafði verið fjarri honum. En þarna hafði einn lítill eins árs drengur vakið athygli hans, drengur sem hafði misst alla fjölskylduna sína í fellibylnum og náð að lifa af í tvo sólarhringa aleinn. Litla hetjan.