Sydney Harper staðfesti upplýsingarnar um sig á snertiskjánum við dyr læknastofunnar og gekk inn á biðstofuna.
Hún var full. Næstum troðfull. Ellefu stólar af tólf voru uppteknir og hún kannaðist við öll andlitin. Þetta fólk sá hún
á hverjum degi í þorpinu. Nokkrir höfðu komið til hennar á dýralæknastofuna sem hún rak. Voru þau öll á undan henni?
Þurfti hún að bíða fram að hádegi til að hitta Preston lækni?
Hún var sjálf með sjúklinga sem biðu, enda var þetta annasamur árstími. Það voru að koma jól. Sjálfsagt vildu allir hitta lækninn sinn áður en hátíðahöldin byrjuðu.
Hún stundi þungan, arkaði inn og leitaði í töskunni sinni að bókinni sem hún hafði ævinlega meðferðis þegar svona
stóð á.
Hún settist á auða stólinn, opnaði bókina og stakk bókamerkinu milli fingra sér. Hún reyndi að einbeita sér að orðunum á síðunni, en hún var þreytt í augunum og las sömu málsgreinina æ ofan í æ. Orðin neituðu að síast inn í höfuðið á henni og fá merkingu.
Þetta var engin ný bóla. Á hverju ári þegar dagsetningin nálgaðist gerði líkami hennar uppreisn og hún gat ekki sofið.
Dagsetningin myndi vofa yfir henni um alla framtíð ásamt óttanum við að þurfa að komast í gegnum jólin enn á ný,
endurupplifa liðna atburði og finnast þeir hafa gerst í gær.
Áfallið. Hræðsluna. Samviskubitið.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Hvernig gat svo margt farið svona skelfilega úrskeiðis?
Ellie Thomas fann útlínur símans sem hún hélt upp að eyranu. Brúnirnar urðu skarpari þegar hún herti takið á símanum, urðu áþreifanlegar og raunverulegar.
Það sem hún hafði heyrt gat alls ekki verið raunverulegt.
Eða hvað?
–Ava…ertu þarna ennþá?
Það var andartaksþögn og síðan heyrði hún aftur rödd vinkonu sinnar. Bestu vinkonu eins lengi og hún mundi eftir sér.
Sambandið hafði enst alla barnæskuna, í gegnum áfallið sem fylgdi skurðaðgerð og lyfjameðferð Övu þegar þær voru unglingar. Hún átti góðar minningar frá því að hún var brúðarmær Övu tveimur árum áður og dekkri minningar tengdar örvæntingu bestu vinkonu sinnar yfir því að geta ekki orðið móðir, sem var fylgifiskur meðferðarinnar sem hafði bjargað lífi hennar. Vinskapurinn hafði virst órjúfanlegur, þar til fyrir tveimur vikum…
–Já…ég er ennþá hérna. Hún heyrði niðurbælt snökt. –Mér þykir þetta leitt, mér þykir þetta svo leitt, Ellie.
Leitt? Eins og það kippti bara öllu í lag?
–Hvar ertu? Ellie heyrði hljóðið í einhvers konar tilkynningu og hávær umhverfishljóð. Var Ava stödd á lestarstöð?
–Talaðu við mig, Ava. Við getum leyst úr þessu. Ég hef verið að reyna að hringja í þig í heila viku.
Alveg síðan að hún hafði heyrt að Marco, glæsilegur en heldur hviklyndur eiginmaður Övu, hefði pakkað saman og

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Þú getur þetta.
Hún endurtók þetta í sífellu. Hún var ekki vön að tala við sjálfa sig á almannafæri en henni leið betur við það eitt að segja þetta upphátt.

Já, einmitt.

Nú, þar sem hún stóð fyrir framan stórfenglegan innganginn að Cumberland Mills Memorial spítalanum var samt eins og allt loft færi úr henni. Þetta var spítalinn þar sem hún hafði hafið sinn feril sem læknir, áður en hún fékk virta stöðu í München fyrir sjö árum.

Ekkert hafði breyst. Hún lokaði augunum og andaði að sér sætum blómailmi mangólíutrjánna. Anganin fékk hana til að hugsa til sumranna þar sem hún hljóp berfætt í grasinu og föður síns sem sat í rólusætinu á veröndinni og spilaði á gítar á meðan hún lék sér.
Skörðótt minning um mann, sem hafði yfirgefið hana og móður hennar fyrir löngu, var tengd við þessa angan.
Hún andvarpaði og hristi þessa hugsun af sér. Það var ekkert pláss fyrir svona hugsanir í dag. Ekkert pláss fyrir minningar.
Það var samt erfitt. Hvar sem hún fór í Nashville var hún minnt á drauga fortíðarinnar. Á þær ákvarðanir sem hún hafði tekið og þá sem hún hafði skilið eftir í sárum. Af hverju hún hafði lofað sjálfri sér að snúa ekki til baka.
En hér var hún. Aftur á byrjunarreit.
Þú ert hér vegna mömmu. Þú ert ekki að byrja upp á nýtt.
Nú þegar hún var komin aftur til staðarins þar sem hún ólst upp fannst henni það samt vera eins og annað tækifæri. Eins og karmað væri að segja henni að hún hafi tekið rangar ákvarðanir og hefði ákveðið að láta hana byrja allt að nýju.
Hún varð að minna sjálfa sig á að allt var breytt. Hún var breytt.
Hún var sterkari. Þegar hún hafði byrjað þarna hafði hún verið svo óörugg með sjálfa sig að hún hafði sett upp grímu og varnarmúra

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Þetta er neyðartilfelli, Sulivan, ég sver það.
Sullivan hló þurrum hlátri, hristi höfuðið og renndi fingrunum í gegnum rakt hárið. –Það er alltaf neyðartilfelli, Gibbs.
Hann starði á brúnleita tjaldveggina.
Gibbs hló líka. –Jæja, í þetta skiptið þá er það í alvöru. Asfar Modarres hné niður. Einhver innvortis vandamál. Hann var
heppinn að við náðum til hans í tíma.
Sullivan byrjaði að ganga um gólf. –Er í lagi með hann?
Honum líkaði vel við íranska lækninn. Hann hafði gengið til liðs við Lækna án landamæra á sama tíma og Sullivan. Þeir
höfðu aldrei unnið saman en hann þekkti hann nógu vel til að vita að hann hafði samúðina og áhugann til að sinna þessu starfi vel.
–Það ætti að verða það. Hann fór í skurðaðgerð fyrir nokkrum tímum.
Gibb dró djúpt andann. Sullivan brosti. Nú kom það.
–Hvað um það, það eru tvær vikur eftir af verkefninu og aðeins einn læknir á staðnum. Ástandið er viðkvæmt. Berklarnir eru komnir á hættustig í Nambura. Við þurfum aukahendur.
Sullivan hristi höfuðið og gekk um gólf. –Ég er skurðlæknir, Gibbs. Ekki læknir. Það síðasta sem ég lærði um berkla var í
læknanáminu. Ég veit hreinlega ekkert um sjúkdóminn og hvað þá um fjölónæma berkla eins og í þessu tilviki.
Hann var ekki að grínast. Hann myndi ekki hika við að skera upp væri hann beðinn um það. Sem skurðlæknir í hernum hafði hann framkvæmt uppskurði við skelfilegar aðstæður. Enginn efaðist um hæfileika hans sem skurðlæknir. Hann var sjálfur stoltur af þeim.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Sjáðu, mamma, þetta er eyjan okkar!
Isla hoppaði upp og niður og benti í gegnum rimlana á skipinu. Gemma setti töskurnar niður við fætur sína og hvíldi olnbogana á handriðinu. –Já, sagði hún lágt, –þetta er hún.
Skipið skalf lítillega þegar það hreyfðist burt frá höfninni í Ardrossan og út í Clyde-fjörðinn. Arran virtist svo nálæg að henni fannst hún næstum geta teygt sig til að snerta hana. En það hafði eyjan einnig virst vera allan tímann sem þær höfðu ekið meðfram ströndinni í Ayrshire.
Henni var hálfómótt...en ekki vegna öldugangsins. Hún lagði höndina á öxl Islu og horfði á rauðar krullurnar, einu varanlegu
áminninguna um föður hennar. Þetta yrði betra. Það yrði öruggara fyrir þær báðar.
Tækifæri til nýs upphafs. Tækifæri til að slaka á.
Tækifæri til að kynnast nýju fólk sem vissi ekkert um fortíð hennar og myndu ekki dæma hana. Glasgow og nágrenni þess
hafði verið of lítið. Hvert sem hún hafði farið hafði einhver þekkt Patrick eða Lesley, hafði farið í læknanám með þeim eða þekkti nágranna. Listinn var ótæmandi.
Það var slúðrið líka. Vonda staðgöngumóðirin. Konan sem hafði komist í fréttirnar fyrir að „stela“ barni. Ekki beinlínis satt, en nógu satt til þess að hafa valdið henni miklum sársauka, dómsmáli og rænt hana svefni.
En núna var þessu loksins lokið. Hún gat loksins haldið lífinu áfram. Isla var orðin hennar samkvæmt lögum.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Kaffi. Svart, heitt og nóg af því... var það sem hann lét eftir sér á hverjum morgni. Það var eitt af fáu í lífinu sem hann
vissi að var öruggt. Eitthvað sem hann hlakkaði til. Daniel Caldwell fékk sér sopa af kaffinu, lagði pappírsbollann frá sér
á borðið og breiddi úr dagblaðinu fyrir framan sig. Grein um olíuverð vakti athygli hans svo hann kom sér fyrir í stólnum til að lesa hana. Hann hafði bara tíma til að lesa eina grein þar sem hann leyfði sér aðeins hálftíma til að slaka á áður en hann færi í vinnuna á morgnana. Restina af deginum sinnti hann skyldum sínum á sjúkrahúsinu og svo því sem fylgdi því að vera einstæður faðir þriggja ára orkumikillar dóttur. Það var nóg um að vera í lífi hans, stundum full mikið, en þessi hálftími sem hann gaf sér á kaffihúsinu gerði það að verkum að honum fannst hann vera mannlegri. Honum fannst gott að  hitta annað fólk á þessum stutta tíma þó hann hefði í rauninni engan tíma fyrir félagslíf á þessum tímapunkti í lífinu. Það var notalegt að vera innan um fólk sem ætlaðist ekki til neins af honum. Það var sjaldgæft. Daniel fékk sér annan sopa og las fréttina um hækkandi olíuverð. Ekki að það skipti hann svo miklu máli. Hann ók um á sparneytnum bíl og stuttar vegalengdir í senn, í það minnsta á virkum dögum. Um helgar reyndi hann að fara með Maddie í garðinn eða niður að höfn.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Kaleb McBride hataði smóking.
Hann og smókingar ræddust helst ekkert við. Hann klæddist þeim aðeins þegar þess var krafist af honum. Eins og þetta kvöld.
Hann flýtti sér upp þrepin við Seattle Consortium Hotel og forðaðist augnsamband við alla sem hann skaust fram hjá.
Því hvert sem hann leit sá hann búninga. Þetta var þó ekki hrekkjavaka og hann svimaði næstum. Þarna voru kjólar í
stíl Elísabetar drottningar, álfar og konur sem virtust vera að springa úr kögri. Þetta var einstök sjón. Hann skaust meira að segja framhjá einmanalegri vampíru sem hvæsti á hann.
Ef sjúkrahúsið hefði ekki gert samkomulag um að veita hótelgestum læknisþjónustu, væri hann alls ekki þarna.
Grímubúningaveisla búningahönnuðar. Hver fékk svona hugmyndir?
Dyravörður í jakkafötum kinkaði kolli til hans og benti á gang. –Hún er í móttökunni.
Sjúklingurinn, væntanlega, og ástæða þess að hann hafði yfirgefið fínu fjáröflunarsamkomuna sem sjúkrahúsið hélt...
samkomu sem hélt áfram án hans í danssal hótelsins. Guði sé lof fyrir neyðartilfelli.
Hann gekk hratt inn í móttökuna.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

–Erfitt tilfelli, dr. Parker?
Evie lyfti höfðinu frá svölu glerinu á sjálfsalanum þegar hún heyrði karlmannsröddina og reyndi að bæla niður fiðringinn
sem myndaðist í maganum.
Hvenær tækist henni að komast yfir þessa óviðeigandi hrifningu?
Andartaki áður hafði hún verið að hugsa um erfitt mál. Eftir að hafa barist heilan dag fyrir sjúklinginn og stöðugt lent á
veggjum var hún vondauf og úrvinda, en eftir eina einfalda spurningu frá einum virtasta lýtalækni Silvertrees, Maximilian
Van Berg, hafði á augnabliki komið líf í líkama hennar.
Eins og gerðist alltaf þegar hún var nálægt honum.
Evie kreisti fram bros. Fagmannlegt en ekki of daðurslegt.
Hann vildi halda öllu fagmannlegu, eins og sást á því að hann notaði titilinn hennar en ekki bara fornafnið eins og aðrir kollegar gerðu. Og hann var ekki mikið fyrir daðurdrósir...
ekki frekar en Evie vildi vera talin ein slík.
–Ekkert sem ég ræð ekki við, herra Van Berg.

Eignastu þessa bók sem rafbók núna!

Rafbækurnar frá okkur getur þú hlaðið beint niður af síðunni okkar þegar þú kaupir bók

Max vildi ekki vera kallaður dr. Van Berg. Hann var af gamla skólanum, hafði lært í Royal College of Surgeons og
hafði því rétt á því að vera kallaður herra.
–Það efast ég ekki um, muldraði Max, henni til undrunar, áður en hann sneri sér að sjálfsalnum. –Var maskínan að gleypa peninga aftur?
Bíddu við. Hafði hann hrósað henni? Og notað ótrúlega